Camillo Ruini

Camillo Ruini
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Camillo Ruini (2011)
Herb duchownego Veritas liberabit nos
Prawda nas wyzwoli
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1931
Sassuolo

Wikariusz generalny Rzymu
Okres sprawowania

1991–2008

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch
Okres sprawowania

1991–2007

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

8 grudnia 1954

Nominacja biskupia

16 maja 1983

Sakra biskupia

29 czerwca 1983

Kreacja kardynalska

28 czerwca 1991
Jan Paweł II

Kościół tytularny

bazylika św. Agnieszki za Murami

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

16 maja 1983

Miejscowość

Reggio nell’Emilia

Miejsce

katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Gilberto Baroni

Współkonsekratorzy

Francesco Tarcisio Bertozzi
Renato Spallanzani

Konsekrowani biskupi
Cesare Nosiglia 14 września 1991
Armando Giuseppe Brambilla 7 maja 1994
Luciano Monari 2 września 1995
Vincenzo Apicella 14 września 1996
Luigi Conti 21 września 1996
Benvenuto Italo Castellani 15 czerwca 1997
Luigi Moretti 12 września 1998
Rino Fisichella 12 września 1998
Francesco Lambiasi 23 maja 1999
Vincenzo Paglia 2 kwietnia 2000
Francesco Marinelli 29 kwietnia 2000
Tommaso Valentinetti 20 maja 2000
Giuseppe Betori 6 maja 2001
Paolo Schiavon 21 września 2002
Lorenzo Loppa 22 września 2002
Pietro Maria Fragnelli 29 marca 2003
Ernesto Mandara 5 czerwca 2004
Domenico Sigalini 15 maja 2005
Benedetto Tuzia 12 marca 2006
Ignazio Sanna 25 czerwca 2006
Domenico Mogavero 24 marca 2007
Claudio Giuliodori 31 marca 2007
Romano Rossi 12 stycznia 2008
Mauro Parmeggiani 20 września 2008
Antonio Staglianò 19 marca 2009
Współkonsekrowani biskupi
Bassano Staffieri 9 września 1989
Franco Illia 25 kwietnia 1993
Rrok Mirdita 25 kwietnia 1993
Robert Ashta 25 kwietnia 1993
Zef Simoni 25 kwietnia 1993
Antonio Mennini 20 września 2000

Camillo Ruini (ur. 19 lutego 1931 w Sassuolo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, arcybiskup, biskup pomocniczy Reggio Emilia w latach 1983–1991, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Włoch w latach 1986–1991, wikariusz generalny Rzymu i tym samym archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie w latach 1991–2008, przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch w latach 1991–2007, administrator apostolski suburbikarnej diecezji Ostii w latach 1991–2008, kardynał prezbiter od 1991, przewodniczący Peregrinatio ad Petri Sedem w latach 1992–1996, od 2008 emerytowany wikariusz generalny diecezji rzymskiej.

Życiorys

Studiował w seminarium w Reggio Emilia; przyjął święcenia kapłańskie 8 grudnia 1954 w Rzymie i podjął dalsze studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, uwieńczone doktoratem z teologii (1957). Pracował jako wykładowca seminarium w Reggio-Emilia, potem seminarium międzydiecezjalnego w Modenie oraz seminarium teologicznego w Bolonii. W diecezji Reggio Emilia zajmował się duszpasterstwem pracowników służby zdrowia, koordynacją diecezjalnej Akcji Katolickiej, kierował Diecezjalnym Centrum Kultury im. Jana XXIII, był wikariuszem biskupim ds. apostolatu świeckich.

W maju 1983 został mianowany biskupem pomocniczym Reggio Emilia; otrzymał tytularną stolicę biskupią Nepte. Sakry biskupiej udzielił mu 29 czerwca 1983 biskup Reggio Emilia, Gilberto Baroni. Od czerwca 1986 biskup Ruini pełnił funkcję sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Włoch; brał udział w szeregu sesji Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w dwóch sesjach specjalnych poświęconych Kościołowi europejskiemu (1991, 1999); zasiadał w sekretariacie generalnym Synodu. W styczniu 1991 został promowany do godności arcybiskupa i mianowany prowikariuszem Rzymu oraz proarchiprezbiterem bazyliki laterańskiej. W tym samym roku został przewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch (pełnił funkcję do marca 2007).

W czerwcu 1991 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej (z tytułem prezbitera S. Agnese fuori le Mura), co oznaczało także podniesienie do pełnoprawnych funkcji wikariusza generalnego Rzymu i archiprezbitera bazyliki laterańskiej. W latach 1992–1996 kardynał Ruini kierował instytucją Peregrinatio ad Petri Sedem.

Wielokrotnie reprezentował papieża Jana Pawła II na uroczystościach religijnych i rocznicowych w charakterze specjalnego wysłannika; był również legatem na XXIII Narodowym Kongresie Eucharystycznym w Bolonii we wrześniu 1997. Z racji funkcji wikariusza Rzymu brał aktywny udział w obchodach Roku Jubileuszowego 2000, do niego również należał obowiązek poinformowania wiernych o śmierci Jana Pawła II, jednak ostatecznie uczynił to Substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu argentyński arcybiskup Leonardo Sandri. Uczestniczył w konklawe w kwietniu 2005.

W 2002 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa[1].

27 czerwca 2008 papież Benedykt XVI przyjął rezygnację kardynała z funkcji wikariusza generalnego Rzymu i archiprezbitera bazyliki laterańskiej, a jego następcą został kardynał Agostino Vallini.

19 lutego 2011 utracił prawo do czynnego uczestniczenia w konklawe.

8 maja 2011 w Krakowie przewodniczył procesji upamiętniającej męczeństwo św. Stanisława z Wawelu na Skałkę, oraz mszy św. w Ołtarzu Trzech Tysiącleci na Skałce[2].

Przypisy

  1. Doktorzy Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl. [dostęp 2011-02-23].
  2. eKAI.pl – Portal Katolickiej Agencji Informacyjnej [online], ekai.pl [dostęp 2017-11-22] .

Linki zewnętrzne

  • Nota biograficzna Camillo Ruiniego na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2023-04-30]. (wł.)
  • Camillo Ruini w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy  [dostęp 2011-06-29] (ang.)
  • Camillo Ruini [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2008-06-29]  (ang.).
  • p
  • d
  • e
  • 16 października 1978 – 2 kwietnia 2005

Biografia
Pontyfikat
Upamiętnienie
Dramaty i książki
Dokumenty papieskie
Współpracownicy

  • p
  • d
  • e
Kardynał
biskup
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Kardynał
prezbiter
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Kardynał
diakon
kardynałowie
elektorzy
kardynałowie
nieelektorzy
Powiązane
byli
kardynałowie

Liczba purpuratów wynosi 237 zaś uprawnionych do udziału w Konklawe wynosi 127
(a) – utracił prawa elektorskie, pomimo nie ukończonych 80 lat

  • p
  • d
  • e
Wikariusze
przed 1558
  • Giovanni Marsicano (1106/1107)
  • Pietro Senex (1115, 1117–1120)
  • Corrado Demetri (1130–1137[A])
  • Gregorio Centu (1160)
  • Juliusz (1161–1164)
  • Giovanni da Sutri (1164–1165, 1177)
  • Walter (1167–1168)
  • Gerardo (1184–1188)
  • Ottaviano di Paoli (1198)
  • Pietro Gallocia (1206)
  • Pietro Sasso (1217)
  • Romano Bonaventura (1236)
  • Giacomo Pecoraria (1238)
  • Stefano Conti (1245–1251)
  • Riccardo Annibaldi (1252)
  • Tommaso Fusconi di Berta (1260)
  • Giovanni Colonna (1262)
  • Tommaso da Lentini (1264)
  • Aldobrandino Cavalcanti (1272)
  • Latino Malabranca Orsini (1279)
  • Bartolomeo di Grosseto (1288)
  • Giovanni di Iesi (1290, 1295)
  • Salvo di Recanati (1291)
  • Lamberto di Veglia (1296)
  • Alemanno di Tiro e Oristano (1299)
  • Ranuccio di Cagliari (1301)
  • Niccolò Alberti (1302)
  • Giovanni di Osimo (1303)
  • Giacomo di Sutri (1303)
  • Guittone Farnese (1307)
  • Isnardo Tacconi (1309)
  • Ruggero da Casole (1313)
  • Giovanni di Nepi (1317)
  • Andrea di Terracina (1322, 1325)
  • Angelo Tignosi (1324, 1325)
  • Giovanni Pagnotta (1334, 1335)
  • Nicola Zucci (1341)
  • Raimondo di Rieti (1343)
  • Ponzio di Orvieto (1348, 1349)
  • Giovanni di Orvieto (1361)
  • Pietro Boerio (1365)
  • Giacomo di Muti (1369)
  • Luca Gentili Ridolfucci (1375)
  • Stefano Palosi (1380)
  • Gabriele Gabrieli (1383)
  • Lorenzo Corvini (1389)
  • Giovanni di San Paolo fuori le Mura (1392)
  • Francesco Scaccani (1394, 1399)
  • Paolo di Francesco di Roma (1405, 1407)
  • Francesco di San Martino (1411)
  • Giacomo Isolani (1414–1418)
  • Sante di Tivoli (1420, 1421, 1424)
  • Nicola Lazzaro di Guinigi (1427)
  • Daniele Gari Scotti (1431)
  • Gasparre di Diano (1431)
  • Stefano di Volterra (1434)
  • Genesio di Cagli (1435)
  • Andrea di Osimo (1437)
  • Giosuè Mormile (1441)
  • Onofrio Francesco (1444)
  • Roberto Cavalcanti (1447, 1448)
  • Berardo Eroli (1449)
  • Francesco de Lignamine (1458, 1459)
  • Giovanni Neroni (1461, 1462)
  • Nicola Trevisano (1479, 1487)
  • Leonardo di Albenga (1485)
  • Giacomo Botta (1486, 1489)
  • Jaime Serra i Cau (1492, 1494)
  • Pietro Gamboa (1501)
  • Pietro Accolti (1505)
  • Domenico Giacobazzi (1511)
  • Andrea Giacobazzi (1520)
  • Paolo Capizucchi (1521)
  • Bartolomeo Guidiccioni (1539)
  • Pomponio Cecci (1540)
  • Filippo Archinto (1542)
  • Ludovico Beccadelli (1554)
  • Pietro di Lucera (1555)
  • Virgilio Rosario (1555)
Wikariusze
od 1558
  1. urząd sprawował jeszcze trzykrotnie: w 1145, 1147–1149 i 1150–1152
  • p
  • d
  • e
Przewodniczący
Sekretarze generalni
  • ISNI: 0000000108795678
  • VIAF: 24648299
  • LCCN: no92000231
  • GND: 124501575
  • BnF: 12198123b
  • SUDOC: 030598400
  • SBN: CFIV113341
  • NLA: 40362940
  • NTA: 153257881
  • PLWABN: 9810627944405606
  • NUKAT: n01093116
  • PTBNP: 688352
  • CONOR: 97288035