Edmund Szoka
Kardynał prezbiter | |||
| |||
Kraj działania | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 14 września 1927 | ||
Data i miejsce śmierci | 20 sierpnia 2014 | ||
Gubernator Państwa Watykańskiego | |||
Okres sprawowania | 1997–2006 | ||
Przewodniczący Prefektury Spraw Ekonomicznych Stolicy Apostolskiej | |||
Okres sprawowania | 1990–1997 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Prezbiterat | 5 czerwca 1954 | ||
Nominacja biskupia | 11 czerwca 1971 | ||
Sakra biskupia | 20 lipca 1971 | ||
Kreacja kardynalska | 28 czerwca 1988 | ||
Kościół tytularny | |||
|
Data konsekracji | 20 lipca 1971 | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | John Francis Dearden | ||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Charles Salatka | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
|
Edmund Casimir Szoka (ur. 14 września 1927 w Grand Rapids, Michigan, zm. 20 sierpnia 2014[1] w Novi) – amerykański duchowny katolicki, arcybiskup Detroit, Gubernator Państwa Watykańskiego, kardynał.
Życiorys
Pochodził z rodziny polskich emigrantów, syn Kazimierza i Marii z domu Wolgat. Pochodzili ze wsi Putna w parafii Kopciówka[2]. Studiował w kilku seminariach amerykańskich (Seminarium Św. Pawła w Grand Rapids, Seminarium Najświętszego Serca w Detroit, Międzydiecezjalnym Seminarium Św. Jana w Plymouth) oraz na Papieskim Uniwersytecie Urbaniana w Rzymie (1957–1959). Przyjął święcenia kapłańskie 5 czerwca 1954 w Marquette. Pracował jako duszpasterz i sekretarz biskupa Saginaw, był również kapelanem bazy wojsk lotniczych. Po powrocie z uzupełniających studiów w Rzymie wykonywał obowiązki wikariusza generalnego i kanclerza diecezji Marquette. W listopadzie 1963 został obdarzony tytułem prałata honorowego Jego Świątobliwości.
11 czerwca 1971 roku został mianowany przez papieża Pawła VI biskupem Gaylord i przyjął sakrę biskupią 20 lipca 1971 z rąk kardynała Johna Deardena (arcybiskupa Detroit). 21 marca 1981 przeszedł na stolicę arcybiskupią Detroit. Uczestniczył w wielu sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie. W czerwcu 1988 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera Ss. Andrea e Gregorio al Monte Celio.
Od 1989 uczestniczył w pracach Komisji Kardynalskiej ds. badania Organizacyjnych i Ekonomicznych Problemów Stolicy Świętej. W styczniu 1990 przeszedł do pracy w Watykanie, objął funkcję prezydenta Prefektury Spraw Ekonomicznych Stolicy Świętej; w związku z nową funkcją zrezygnował z kierowania archidiecezją Detroit (kwiecień 1990, zastąpił go przyszły kardynał Adam Maida, dotychczasowy biskup Green Bay). Od października 1997 pełnił funkcję prezydenta Papieskiej Komisji Państwa Watykańskiego. Z funkcji tej złożył rezygnację w czerwcu 2006; papież Benedykt XVI rezygnację przyjął, ale z powierzeniem kardynałowi Szoka pełnienia obowiązków do połowy września 2006 (następcą został arcybiskup Giovanni Lajolo). Kardynał Szoka wielokrotnie reprezentował papieża Jana Pawła II w charakterze jego specjalnego wysłannika na uroczystościach religijnych i rocznicowych.
Brał udział w konklawe 2005, które wybrało papieża Benedykta XVI.
Do końca życia dobrze rozumiał i mówił po polsku[3].
Przypisy
Bibliografia
- sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
- Edmund Casimir Szoka [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-05-22] (ang.).
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
w nawiasach podano rok kreacji kardynalskiej
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
|