Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Kolemczycach
| cerkiew parafialna | |||||||||||||||||
| Państwo |
| ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Kolemczyce | ||||||||||||||||
| Wyznanie | prawosławne | ||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| Diecezja | |||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| brak współrzędnych | |||||||||||||||||
Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej – unicka, a następnie prawosławna cerkiew w Kolemczycach.
Cerkiew unicka w Kolemczycach istniała w 1846. Nosiła wówczas wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, była to drewniana budowla z dzwonnicą. W 1875, po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, parafia kolemczycka została przymusowo przyłączona do eparchii warszawskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[1]. W 1915 miejscowa ludność prawosławna udała się na bieżeństwo. Z porzuconej w latach 1915–1918 cerkwi skradziono wówczas dzwony[2].
W II Rzeczypospolitej cerkiew nie została udostępniona wiernym, chociaż miejscowa społeczność prawosławna, stanowiąca we wsi większość, ubiegała się o jej otwarcie, a jej starania popierał metropolita warszawski i całej Polski Dionizy[3].
Cerkiew została zniszczona w czasie akcji rewindykacji cerkwi prawosławnych w 1938[1][4].
Przypisy
- ↑ a b Kolemczyce. [dostęp 2013-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-05)].
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 255. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 58, 61 i 73. ISBN 978-83-7548-003-0.
- ↑ Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 225. ISBN 978-83-7548-003-0.
Linki zewnętrzne
- Fotografie cerkwi przed i po zniszczeniu
- p
- d
- e
Cerkwie zniszczone w czasie akcji rewindykacyjnej 1938
|
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna
