Yuriko Miyamoto

Yuriko Miyamoto

宮本 百合子

Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1899 Bunkyō, Tokio
Data i miejsce śmierci	21 stycznia 1951 Tokio
Narodowość	japońska

Yuriko Miyamoto (jap. 宮本 百合子 Miyamoto Yuriko; ur. 13 lutego 1899, zm. 21 stycznia 1951^[1]) – japońska pisarka.

Urodziła się w Tokio jako Yuriko Chūjō (jap. 中條 ユリ Chūjō Yuri)^[2]. Jej ojciec był architektem^[1]. Studiowała literaturę angielską na kobiecym uniwersytecie Nihon Joshi Daigaku^[1]. W 1918 roku wyjechała wraz z ojcem do Stanów Zjednoczonych, gdzie uczyła się na Columbia University. Tam też poznała swojego pierwszego męża, starszego o 15 lat Shigeru Arakiego. Małżeństwo to zakończyło się rozwodem w 1924 roku^[1]. W latach 1927–1930 przebywała w ZSRR, gdzie studiowała literaturę rosyjską^[1] i zaprzyjaźniła się z Siergiejem Eisensteinem^[3]. Po powrocie do Japonii związała się z ruchem lewicowym. Prowadziła czasopismo Hataraku Fujin^[1][2]. W 1931 roku wstąpiła do nielegalnej wówczas Japońskiej Partii Komunistycznej, a rok później ponownie wyszła za mąż za działacza komunistycznego Kenjiego Miyamoto^[1][2]. Za działalność polityczną między 1932 a 1942 rokiem była kilkukrotnie więziona^[1]. Zmarła na skutek sepsy^[1], będącej konsekwencją zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych^[3].

Debiutowała jako nastolatka opublikowanym w 1916 roku na łamach prestiżowego czasopisma „Chūō Kōron” opowiadaniem Mazushiki hitobito no mure (Biedni ludzie)^[2]. Jej pierwszym poważniejszym dokonaniem była na poły autobiograficzna powieść Nobuko (1924–1926)^[2]. Uważana jest za czołową przedstawicielkę tzw. kierunku proletariackiego w literaturze japońskiej^[3]. Najważniejszymi dziełami Miyamoto są dwie wydane pod koniec życia powieści: Banshū heiya (Dolina Banshū, 1946–1947) i Fūchisō (1946; wyróżniona Nagrodą Kultury Wydawnictwa Mainichi w 1947 r.)^[3].

Przypisy