Wilberforce Eaves

Wilberforce Eaves

Wilberforce Vaughan Eaves
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1867 Melbourne
Data i miejsce śmierci	10 lutego 1920 Londyn
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Gra pojedyncza
Wimbledon	F (1895–1897)
US Open	F (1897)
Gra podwójna
Wimbledon	F (1895)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania Igrzyska olimpijskie brąz Londyn 1908 tenis ziemny (gra pojedyncza)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wilberforce Vaughan Eaves (ur. 10 grudnia 1867 w Melbourne, zm. 10 lutego 1920 w Londynie) – brytyjski tenisista, finalista Wimbledonu i mistrzostw USA, medalista olimpijski.

Pochodził z Australii, ale reprezentował barwy brytyjskie. Z wykształcenia był lekarzem.

Kariera tenisowa

W 1895 roku osiągnął finał turnieju pretendentów (All Comers) na Wimbledonie, przegrywając z Wilfredem Baddeleyem mimo prowadzenia 2:0 w setach. Ze względu na fakt, że w Wimbledonie 1895 nie wziął udziału obrońca tytułu, a zarazem nominalny uczestnik właściwego finału (challenge round) Joshua Pim, Eaves widnieje w statystykach jako finalista. W tym samym roku, w parze z Ernestem Lewisem, Eaves doszedł ponadto do finału debla, gdzie także poniósł porażkę z Wilfredem Baddeleyem oraz jego bratem bliźniakiem Herbertem. Przegrywał jeszcze dwukrotnie wimbledońskie finały pretendentów, w 1896 roku z Haroldem Mahonym i w 1897 roku z Reginaldem Dohertym.

W 1897 roku wziął udział w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open), rozgrywanych wówczas w Newport. W finale turnieju pretendentów pokonał Harolda Nisbeta 7:5, 6:3, 6:2, ale w challenge round uległ w pięciu setach Robertowi Wrennowi.

Eaves trzykrotne wywalczył halowe mistrzostwo Wielkiej Brytanii (1897 w finale z Ernestem Lewisem, 1898 w finale z Lawrence’em Dohertym, 1899 w finale z Haroldem Mahonym), mistrzostwo Irlandii (1897), mistrzostwo Walii (1895). W 1895 roku w finale halowych mistrzostw Wielkiej Brytanii nie sprostał Ernestowi Lewisowi, w 1892 roku przegrał z Haroldem Barlowem w finale mistrzostw południowej Anglii w Eastbourne.

W 1908 roku, w wieku 40 lat, zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Londynie w grze pojedynczej na kortach trawiastych. Na tych samych igrzyskach w turnieju halowym zajął w grze pojedynczej 4. miejsce.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (0–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1895	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Wilfred Baddeley	6:4, 6:2, 6:8, 2:6, 3:6
Finalista	2.	1897	US Open, Newport	Trawiasta	Robert Wrenn	6:4, 6:8, 3:6, 6:2, 2:6

Gra podwójna (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1895	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ernest Lewis	Herbert Baddeley Wilfred Baddeley	6:8, 7:5, 4:6, 3:6

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-20]  (ang.).