Wenera 6
Inne nazwy | 2V (V-69) No. 331 | ||
---|---|---|---|
Zaangażowani | |||
Indeks COSPAR | 1969-002A | ||
Rakieta nośna | |||
Miejsce startu | Bajkonur, Kazachska SRR | ||
Cel misji | Wenus | ||
Orbita (docelowa, początkowa) | |||
Okrążane ciało niebieskie | |||
Perycentrum | 0,71 au[2] | ||
Apocentrum | 0,98 au[2] | ||
Okres obiegu | 285 d[2] | ||
Nachylenie | 2[2]° | ||
Czas trwania | |||
Początek misji | 10 stycznia 1969 (05:51:52[2] UTC) | ||
Data lądowania | 17 maja 1969 | ||
Wymiary | |||
Masa całkowita | 1128[2] kg | ||
|
Wenera 6 (ros. Венера) – trzecia udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus, o budowie analogicznej do Wenery 5.
Przebieg i rezultaty misji
Wenera 6 została wystrzelona 10 stycznia 1969 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR, pięć dni po Wenerze 5. Do Wenus dotarła 17 maja tego samego roku (dzień po Wenerze 5). Sonda posiadała lądownik o masie 405 kg, który dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety. Aparatura badawcza lądownika została włączona na wysokości około 50 km nad średnim poziomem gruntu. Pomiar temperatury i ciśnienia odbył się praktycznie na takim samym poziomie atmosfery jak w przypadku Wenery 5. W przypadku Wenery 6 ostatnia zarejestrowana wartość (27 atm) odpowiadała wysokości tylko 10-12 km. Świadczyło to o dużych różnicach wzniesień terenu, dochodzących do kilkunastu km. Uzyskano również podobne wartości składu atmosfery. Lądownik uległ zniszczeniu na wysokości 10-12 km[3].
Przypisy
- ↑ Mark Wade: Venera 2V (V-69). Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-07-17]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Space 40 (cz.)
- ↑ Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 242-243.
Bibliografia
- Edward J. Pokorny, Rodzina Słońca, Nasza Księgarnia, Warszawa 1975
- p
- d
- e
Program Wenera (1961-1983) | |
---|---|
Program Wenera-D (2029-) |
|