Tadeusz Lubicz-Niezabitowski

Tadeusz Lubicz-Niezabitowski

Żarski

Tadeusz Lubicz-Niezabitowski (1933)
pułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko	Tadeusz Ludwik Lubicz-Niezabitowski
Data i miejsce urodzenia	22 maja 1896 Leżajsk
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1952 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Ludwik Lubicz-Niezabitowski^[a] ps. „Żarski”^[2] (ur. 22 maja 1896 w Leżajsku, zm. 26 listopada 1952 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 22 maja 1896 w Leżajsku, w rodzinie Waleriana i Jadwigi z Przybylskich^[3][4][2][5]. Był bratem Czesława Szczęsnego ps. „Lubicz” (1893–1970), majora administracji inżyniera Wojska Polskiego, odznaczonego Krzyżem Niepodległości^[6][7]. W 1907 ukończył szkołę powszechną w Tarnobrzegu^[5].

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich^[8]. Był oficerem 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 15 grudnia 1915 został mianowany chorążym^[9]. Pięć dni później w c. k. Gimnazjum w Mielcu, razem z Janem Światkowskim, zdał egzamin i otrzymał świadectwo dojrzałości^[4][8]. 1 listopada 1916 został mianowany podporucznikiem piechoty^[9]. Do Wojska Polskiego wstąpił w Krakowie 12 listopada 1918^[8].

W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od dnia 1 czerwca 1919 i 521. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” przydzielony został do 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko szefa sztabu. Z dniem 1 sierpnia 1924 przeniesiony został do Oddziału I Sztabu Generalnego na stanowisko referenta^[11]. 26 stycznia 1928 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W marcu 1928 zastąpił płk. SG Adama Koca na stanowisku szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[13]. W czasie studiów w WSWoj. oraz w czasie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 23 pułku piechoty we Włodzimierzu. W maju 1930 przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy pułku KOP „Sarny”^{[14][15][2][8]}. 26 stycznia 1935 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[16][17]. 29 września 1936 został szefem sztabu Inspektora Obrony Powietrznej Państwa, generała brygady Józefa Zająca^[18]. W sierpniu 1939 został przeniesiony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu.

Po objęciu przez gen. bryg. Mikołaja Bołtucia dowództwa Grupy Operacyjnej „Wschód” wyznaczony został na stanowisko dowódcy 4 Dywizji Piechoty. Trzeciego dnia kampanii wrześniowej 1939, w czasie bitwy nad Osą, gen. Bołtuć odebrał mu dowództwo dywizji i wyznaczył na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 4 DP, które dotychczas zajmował płk dypl. Mieczysław Rawicz-Mysłowski. 12 września, w czasie bitwy nad Bzurą ponownie objął dowództwo 4 DP po poległym pułkowniku Rawicz-Mysłowskim. Następnego dnia przekazał dowodzenie dywizją płk. Józefowi Werobejowi.

Po zakończeniu walk przebywał w niewoli niemieckiej, między innymi w Oflagu VII A Murnau. Wiosną 1945 został negatywnie zaopiniowany przez gen. dyw. Juliusza Rómmela, który stwierdził, że pułkownik Niezabitowski to „fantasta nienadający się do linii, mógłby w ostateczności pracować wojskowo-biurowo. Nie nadaje się”^[19].

Zmarł 26 listopada 1952 w Londynie^[20]. Został pochowany na cmentarzu Hampstead^[20].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 17 maja 1921^[21]
• Krzyż Niepodległości – 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[22][2]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1933 „za gorliwą pracę na polu organizacji i wyszkolenia wojska oraz za ideową i owocną działalność społeczną”^[23][24]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[25][17]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[26][27][28]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[29]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[29]
• Order Krzyża Wolności (Estonia)^[29]
• sersbsko-horwacko-słoweński Złoty Medal Waleczności Miloša Obilića^[25]
• Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy (1922, Łotwa)^[30]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[31]
• Medal Zasługi Wojennej II klasy na wstążce Krzyża Żelaznego (niem. Krieger-Verdienstmedaille) – grudzień 1915^[32]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Mielcu za I. i II. półrocze roku szkolnego 1915/16. Miejsce: Nakładem Funduszu Naukowego, 1916.
• Lubicz-Niezabitowski Tadeusz Ludwik. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.69-6190 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-15].
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Zbigniew Czerwiński. Generała Juliusza Rómmla opinie o wyższych oficerach WP. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (143), 1993. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.