Stefan Walter
 major piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 5 października 1891 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 października 1920 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1920 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | 14 Pułk Strzelców Polskich, | ||
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Stefan Walter (ur. 23 września?/5 października 1891 w Sorokach, zm. 4 października 1920 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
W czasie I wojny światowej był oficerem armii rosyjskiej. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego na Kubaniu i objął dowództwo 14 pułku strzelców polskich w 4 Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego. W czerwcu 1919 roku powrócił wraz z dywizją przez Rumunię do Polski, wspomagając oddziały polskie walczące z Ukraińcami.
1 lipca 1919 roku, w czasie wojny z bolszewikami, objął dowództwo 29 pułku Strzelców Kaniowskich, działającego na północnym odcinku frontu wschodniego. 5 lutego 1920 roku wyróżnił się podczas wypadu na stację Borkowicze. Wsławił się także w boju pod Jaznem nad Autą 18 czerwca 1920 oraz w trakcie odwrotu wojsk polskich znad Auty i Berezyny. Na stanowisku dowódcy dał się poznać jako świetny, wymagający dowódca i osoba o ogromnej odwadze osobistej.
15 sierpnia 1920 roku został ciężko ranny prowadząc czołową kompanię pułku do natarcia na Mokre, walcząc w obronie przedmościa warszawskiego w składzie 1 Armii gen. Franciszka Latinika. Według relacji, zranienie dowódcy wyzwoliło w jego podkomendnych pragnienie zemsty i przyśpieszyło natarcie. W następstwie odniesionych ran zmarł 4 października 1920 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, w chwale bohatera walk pod Radzyminem i obrony Warszawy.
Pochowany na cmentarzu wojskowym na Majkowie w Kaliszu (od 1936). 3 listopada 1924 na grobie majora Stefana Waltera został odsłonięty pomnik ufundowany przez oficerów i szeregowych 29 pułku Strzelców Kaniowskich[1].
Odznaczenie
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922)[2]
Przypisy
- ↑ Ś. p. major St. Walter. „Nowości Illustrowane”. Nr 46, s. 2-3, 15 listopada 1924.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)
Bibliografia
- Janusz Odziemkowski, Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919-1920 wyd.: rytm Warszawa 2004
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa 1934, s. 942.
- Lucjan Bełdowski, Zarys historii wojennej 29-go Pułku Strzelców Kaniowskich, Warszawa 1928.
- W przededniu odsłonięcia pomnika na grobie śp. Stefana Waltera, „Polska Zbrojna” Nr 300 z 1 listopada 1924 r. s. 6.
Kontrola autorytatywna (osoba):
