Stanisław Jakubowicz
 sierżant | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 maja 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 maja 1972 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1916–1922, 1945 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
      | |
Stanisław Jakubowicz (ur. 5 maja 1897 w Ujeździe[1], zm. 19 maja 1972 w Poznaniu) – sierżant Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej (1916–1918), powstaniec wielkopolski (1918–1919), uczestnik wojny polsko-bolszewickiej (1919–1921), powstaniec śląski (1921). Dwukrotny kawaler Orderu Virtuti Militari i członek Kapituły tego orderu od 1922.
Życiorys
Urodził się 5 maja 1897 we wsi Ujazd koło Grodziska Wielkopolskiego w rodzinie komornika Feliksa i Łucji z domu Ignaczak (1853–1907)[1][2]. W 1916 został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie brał udział m.in. w walkach pod Verdun, pod Ypres i nad Sommą. Po zakończeniu I wojny światowej brał udział w powstaniu wielkopolskim, walczył na ulicach Poznania i został ranny. Od kwietnia 1919 brał udział w walkach na froncie zachodnim m.in. w okolicach Wolsztyna. 1 listopada 1919 został awansowany na stopień kaprala. Następnie wraz z 2 pułkiem Strzelców Wielkopolskich trafił na front wschodni, gdzie 6 kwietnia 1920 kolejny raz odniósł rany. W listopadzie 1920 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1922 mianowany sierżantem. W lutym tego samego roku przeniesiony do 4 kompanii 57 pułku piechoty. 24 listopada 1922 w Belwederze został odznaczony przez Józefa Piłsudskiego Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari i dołączył do Kapituły tego orderu.
Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Rakoniewicach, gdzie w 1920 poślubił Stanisławę Wyrwińską, która zmarła 31 marca 1937. Kilka miesięcy później (29 sierpnia) ożenił się w Czempiniu z Marianną Krzeszczakówną (1908–1972)[3]. W lutym 1945 zgłosił się na ochotnika i był dowódcą polskiego ochotniczego oddziału wartowniczego strzegącego niemieckich jeńców wojennych w forcie VIIa w Poznaniu.
Po II wojnie światowej mieszkał na ul. Bukowskiej w Poznaniu. Zmarł 19 maja 1972. Został pochowany 22 maja 1972 na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu[4].
15 lutego 2015 przy jego grobie umieszczono pamiątkową tablicę z jego życiorysem[5].
Ordery i odznaczenia[6]
- Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 24 listopada 1922 roku[7]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych (m 29497)[8]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
- Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich
- niemiecki Krzyż Żelazny II klasy
- niemiecki Medal Waleczności
Przypisy
- ↑ a b Akt urodzenia Stanisława Jakubowicza (dostęp z dnia: 2015-06-02)
- ↑ Akt zgonu Łucji Jakubowicz z d. Ignaczak (1853-1907) (dostęp z dnia: 2015-06-02)
- ↑ Marianna Jakubowicz z d. Krzeszkowska (1908-1972) - miejsce pochówku na Junikowie w Poznaniu (dostęp z dnia: 2015-06-02)
- ↑ Stanisław Jakubowicz (1897-1972) - miejsce pochówku na Junikowie w Poznaniu (dostęp z dnia: 2015-06-02)
- ↑ Życiorys Stanisława Jakubowicza w artykule Pamięć o żołnierzach Powstania Wielkopolskiego. radiomerkury.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. radiomerkury.pl (dostęp z dnia: 2015-06-02)
- ↑ Junikowo: Tabliczka stanęła przy grobie bohatera Powstania Wielkopolskiego Głos Wielkopolski (dostęp z dnia: 2015-06-02)
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 55 z 14 grudnia 1922 roku, s. 907.
- ↑ Forum odkrywca.pl (dostęp z dnia: 2015-06-02)
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Grodziski Słownik Biograficzny Powstańców Wielkopolskich z 1918-1919 roku, oprac. zbiorowe, Starostwo Powiatowe w Grodzisku Wlkp. i Towarzystwo Miłośników Ziemi Grodziskiej, Grodzisk Wielkopolski 2014, ISBN 83-938819-0-0, s. 90.
