Sebastian Mila

Ten artykuł od 2023-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sebastian Mila

Sebastian Mila (2015)
Pełne imię i nazwisko	Sebastian Stefan Mila
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1982 Koszalin
Wzrost	178 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub Bałtyk Koszalin Gwardia Koszalin Bałtyk Koszalin Lechia Gdańsk
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2000–2001 Lechia/Polonia Gdańsk 34 (4) 2001 Orlen Płock 15 (2) 2002–2006 Dyskobolia Grodzisk Wlkp. 74 (14) 2005–2006 → Austria Wiedeń (wyp.) 36 (3) 2007–2008 Vålerenga Fotball 14 (0) 2008 → ŁKS Łódź (wyp.) 12 (0) 2008–2015 Śląsk Wrocław 178 (33) 2015–2018 Lechia Gdańsk 54 (4) W sumie: 417 (60)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole  Polska U-16  Polska U-17  Polska U-18 2003–2015  Polska 38 (8)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2023– Polska (asystent)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy U-18 złoto Finlandia 2001 Mistrzostwa Europy U-16 srebro Czechy 1999
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Sebastian Stefan Mila (ur. 10 lipca 1982 w Koszalinie) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. W latach 2003–2015 reprezentant Polski. Komentator sportowy, od 20 września 2023 asystent szkoleniowca Michała Probierza w reprezentacji Polski^[1].

Kariera klubowa

Do pierwszego klubu trafił w wieku 10 lat, kiedy Bałtyk Koszalin ogłosił nabór. Przerwał grę w klubie z powodu kłopotów w nauce. Próbował także gry w Gwardii Koszalin, potem wrócił do Bałtyku, a następnie rozpoczął naukę w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Gdańsku. Był wówczas powoływany do reprezentacji młodzieżowych i juniorskich.

Grał w Lechii Gdańsk, także po połączeniu z miejscową Polonią i zmianie nazwy na Lechię/Polonię. W klubie zadebiutował w meczu o Puchar Ligi, a po spadku klubu do III ligi przeniósł się do Orlenu Płock. Następnie wiosną 2002 przeszedł do pierwszoligowego klubu Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski, a swojego pierwszego gola w pierwszej lidze zdobył w meczu z Górnikiem Zabrze w sezonie 2002/2003. Jako piłkarz klubu przyczynił się do wyeliminowania drużyny Atlantas Kłajpeda i wejścia do Pucharu UEFA, a później eliminacji Herthy Berlin i Manchesteru City z rozgrywek pucharowych.

Na przełomie sezonów 2004 i 2005 został wypożyczony na dwa i pół roku z opcją pierwokupu do Austrii Wiedeń. W lidze nie zdobył ani jednej bramki, strzelił natomiast po jednym golu w pucharze Austrii i Pucharze UEFA. Zawodnik w drużynie z Wiednia grał niewiele, przez co przestały się nim interesować zarówno polskie, jak i austriackie media, był również pomijany przy powołaniach przez trenera reprezentacji Polski, Leo Beenhakkera.

W lutym 2007 przeszedł do norweskiego klubu Vålerenga Fotball, w którym rozegrał pełny sezon 2007. Na początku 2008 za 250 tys. euro został wypożyczony na pół roku do ŁKS Łódź, a następnie został definitywnie pozyskany przez polski klub. Po zakończeniu sezonu został sprzedany do Śląska Wrocław, ówczesnego beniaminka Ekstraklasy^[2], z którym już w swoim pierwszym sezonie wywalczył Puchar Ekstraklasy i uplasował się na szóstym miejscu w rozgrywkach ligowych. W sezonie 2009/2010 Wojskowi zajęli dziewiąte miejsce, a rok później drugie, przegrywając jedynie z Wisłą Kraków. Wicemistrzostwo Polski dało wrocławianom, których Mila od 2010 był kapitanem^[3][4], przepustkę do europejskich pucharów. Śląsk rozpoczynał zmagania w II rundzie kwalifikacji do Ligi Europy, eliminując kolejno Dundee United^[5] oraz Łokomotiw Sofia^[6], a przegrywając dopiero w fazie play-off (IV, ostatnia runda kwalifikacyjna) z Rapidem Bukareszt^[7]. W sezonie 2011/2012 zdobył ze Śląskiem drugie w historii klubu mistrzostwo Polski, a w następnym roku ligowe zmagania zakończył z tytułem najlepszego pomocnika sezonu, trzecim miejscem w lidze oraz wygranym Superpucharem Polski, strzelając dziewięć bramek i uzyskując 21 asyst we wszystkich rozgrywkach. 28 lutego 2014 stracił opaskę kapitana w Śląsku na rzecz Marco Paixão. Sezon 2014/2015 zaczął czterema golami i czterema asystami w 10 kolejkach – strzelał Ruchowi Chorzów, Legii Warszawa, Górnikowi Łęczna i Jagiellonii Białystok, a Śląsk wygrał każde ze spotkań z wyjątkiem meczu z Legią.

W styczniu 2015 podpisał kontrakt z Lechią Gdańsk^[8]. Pierwszego gola dla Lechii strzelił w 19. minucie meczu przeciwko Pogoni Szczecin na 1:0^[9]. W maju 2018 po zakończonym sezonie Ekstraklasy zakończył karierę piłkarską^[10].

Kariera reprezentacyjna

Grając w reprezentacji juniorów, zdobył w 1999 tytuł wicemistrza Europy do lat 16, a w 2001 z kadrą U-18 został mistrzem Europy.

14 lutego 2003 zadebiutował w reprezentacji Polski w meczu przeciwko Macedonii. Od tego czasu w kadrze strzelił osiem bramek. Po raz ostatni przed ponad pięcioletnią przerwą w barwach Polski zagrał w sierpniu 2006 z Danią.

Ponownie do kadry został powołany przez Franciszka Smudę na mecz towarzyski z Bośnią i Hercegowiną, który odbył się 16 grudnia 2011^[11].

W 2014 został powołany przez Adama Nawałkę na mecze eliminacji do Mistrzostw Europy z Gibraltarem, Niemcami, Szkocją i Gruzją, oraz na towarzyski mecz ze Szwajcarią. 11 października 2014, po asyście Roberta Lewandowskiego, strzelił bramkę w meczu Polska-Niemcy, ustalając wynik spotkania na 2:0.

W 2018, przed towarzyskim meczem Polska – Litwa (4:0), Zbigniew Boniek, prezes Polskiego Związku Piłki nożnej, podziękował czterem byłym reprezentantom (w tym Mili, ale też Arkadiuszowi Głowackiemu, Pawłowi Brożkowi i Rafałowi Murawskiemu) za ich wkład w grę dla reprezentacji. Zawodnicy otrzymali pamiątkowe koszulki z numerami oznaczającymi liczbę występów w narodowej reprezentacji – Mila dostał koszulkę z nr 38^[12].

Mecze i gole w reprezentacji Polski
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Rezultat	Rozgrywki	Grał	Uwagi
1.	14 lutego 2003	Split	Macedonia Północna	3-0	towarzyski	od 46'
2.	11 października 2003	Budapeszt	Węgry	2-1	el. ME 2004	do 53'
3.	11 grudnia 2003	Ta’ Qali	Malta	4-0	towarzyski	do 65'
4.	14 grudnia 2003	Ta’ Qali	Litwa	3-1	towarzyski	do 63'
5.	18 lutego 2004	San Fernando	Słowenia	2-0	towarzyski	od 18'
6.	31 marca 2004	Płock	Stany Zjednoczone	0-1	towarzyski	od 73'
7.	28 kwietnia 2004	Bydgoszcz	Irlandia	0-0	towarzyski	do 67'
8.	29 maja 2004	Szczecin	Grecja	1-0	towarzyski	90'
9.	5 czerwca 2004	Solna	Szwecja	1-3	towarzyski	do 59'
10.	12 lipca 2004	Chicago	Stany Zjednoczone	1-1	towarzyski	do 61'
11.	4 września 2004	Belfast	Irlandia Północna	3-0	el. MŚ 2006	do 74'
12.	8 września 2004	Chorzów	Anglia	1-2	el. MŚ 2006	do 64'
13.	9 października 2004	Wiedeń	Austria	3-1	el. MŚ 2006	90'
14.	13 października 2004	Cardiff	Walia	3-2	el. MŚ 2006	od 71'
15.	17 listopada 2004	Saint-Denis	Francja	0-0	towarzyski	od 67'
16.	9 lutego 2004	Grodzisk Wielkopolski	Białoruś	1-3	towarzyski	90'
17.	30 marca 2005	Warszawa	Irlandia Północna	1-0	el. MŚ 2006	od 68'
18.	4 czerwca 2005	Baku	Azerbejdżan	3-0	el. MŚ 2006	do 84'
19.	15 sierpnia 2005	Kijów	Serbia i Czarnogóra	3-2	towarzyski	od 46'
20.	3 września 2005	Chorzów	Austria	3-2	el. MŚ 2006	od 73'
21.	7 października 2005	Warszawa	Islandia	3-2	towarzyski	od 65'
22.	13 listopada 2005	Barcelona	Ekwador	3-0	towarzyski	od 82'
23.	16 listopada 2005	Ostrowiec Świętokrzyski	Estonia	3-1	towarzyski	90'
24.	28 marca 2006	Rijad	Arabia Saudyjska	2-1	towarzyski	90'
25.	2 maja 2006	Bełchatów	Litwa	0-1	towarzyski	90'
26.	14 maja 2006	Wronki	Wyspy Owcze	4-0	towarzyski	90'
27.	3 czerwca 2006	Wolfsburg	Chorwacja	1-0	towarzyski	od 65'
28.	16 sierpnia 2006	Odense	Dania	0-2	towarzyski	od 75'
29.	16 grudnia 2011	Antalya	Bośnia i Hercegowina	1-0	towarzyski	90'
30.	29 lutego 2012	Warszawa	Portugalia	0-0	towarzyski	od 89'
31.	11 października 2014	Warszawa	Niemcy	2-0	el. ME 2016	od 77'
32.	14 października 2014	Warszawa	Szkocja	2-2	el. ME 2016	od 63'
33.	14 listopada 2014	Tbilisi	Gruzja	4-0	el. ME 2016	do 85'
34.	18 listopada 2014	Wrocław	Szwajcaria	2-2	towarzyski	od 63'
35.	29 marca 2015	Dublin	Irlandia	1-1	el. ME 2016	od 84'
36.	16 czerwca 2015	Gdańsk	Grecja	0-0	towarzyski	od 60'
37.	7 września 2015	Warszawa	Gibraltar	8-1	el. ME 2016	od 87'
38.	17 listopada 2015	Wrocław	Czechy	3-1	towarzyski	od 77'

Kariera trenerska

20 września 2023 został asystentem szkoleniowca Michała Probierza w reprezentacji Polski^[1].

Sukcesy

Klubowe

Austria Wiedeń

• Mistrzostwo Austrii (1x): 2005/2006
• Puchar Austrii (2x): 2004/2005, 2005/2006

Śląsk Wrocław

• Mistrzostwo Polski (1x): 2011/2012
• Wicemistrzostwo Polski (1x): 2010/2011
• Puchar Ekstraklasy (1x): 2008/2009
• Superpuchar Polski (1x): 2012

Reprezentacyjne

• Mistrzostwo Europy U-18: 2001
• Wicemistrzostwo Europy U-16: 1999

Indywidualne

• Ligowiec Roku według tygodnia „Piłka Nożna”: 2011, 2012

Życie prywatne

Syn Stefana (byłego piłkarza pierwszoligowej Gwardii) i Urszuli, ma siostrę Katarzynę^[13]. Jest kuzynem Wojtka Wolskiego, kanadyjskiego hokeisty polskiego pochodzenia^[14]. Ma żonę Urszulę^[15].

Ambasador Fundacji „Wrocławskie Hospicjum dla Dzieci” od 2010.

Wystąpił w 461. odcinku Świata według Kiepskich^[16].

Jest zadeklarowanym fanem FC Barcelony^[17].

W 2019 roku ukazała się jego autobiografia.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sebastian Mila w bazie 90minut.pl (pol.)
• Sebastian Mila, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-24] .
• S. Mila, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [dostęp 2021-01-02] .
• Sebastian Mila w bazie National Football Teams (ang.)