Ricardo Piglia

Ten artykuł od 2017-01 wymaga uzupełnienia informacji. Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: dodać infobox. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ricardo Piglia (ur. 24 listopada 1941 w Adrogué, zm. 6 stycznia 2017^[1]) – argentyński pisarz i scenarzysta filmowy.

Studiował historię na Universidad Nacional de La Plata. Następnie przez 10 lat pracował w wydawnictwie w Buenos Aires, gdzie zajmował się m.in. amerykańskim czarnym kryminałem. Pisać zaczął w drugiej połowie lat 50., debiutował w 1967 zbiorem opowiadań. Opublikował cztery powieści. Pierwsza, Sztuczne oddychanie, ukazała się w 1980. Jeden z jej bohaterów jest wzorowany na Witoldzie Gombrowiczu. Druga jego powieść przetłumaczona na język polski, Spalona forsa, została oparta na rzeczywistych wydarzeniach i relacjonuje kulisy napadu na bank na przedmieściach stolicy Argentyny w 1965.

Piglia był również eseistą i scenarzystą. Był autorem tekstów i tomów poświęconych Argentyńczykom (Roberto Arlt, Borges, Sarmiento, Macedonio Fernández) oraz twórcom zagranicznym. Jako scenarzysta debiutował w latach 90. XX wieku. Na podstawie Spalonej forsy powstał film o tym samym tytule w reżyserii Marcelo Piñeyro.

Był wykładowcą na amerykańskich uniwersytetach Princeton i Harvard. Wśród nagród, którymi uhonorowano jego twórczość znajdują się Premio Casa de las Américas, Premio Planeta Argentina i Premio Rómulo Gallegos (2011, za powieść Blanco nocturno).

Proza

Powieści

• Sztuczne oddychanie (Respiración artificial 1980)
• La ciudad ausente (1992)
• Spalona forsa (Plata quemada 1997)
• Blanco nocturno (2010)

Tomy opowiadań

• La Invasión (1967)
• Nombre Falso (1975)
• Prisión perpetua (1988)
• Cuentos morales (1995)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Ricardo Piglia w bazie IMDb (ang.)