Rajmund Duracz

Rajmund Duracz
Ilustracja
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

10 września 1893
Dobra

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

III Korpus Polski w Rosji

Jednostki

15 Szlisselburski Pułk Piechoty
III Korpus Polski,
144 pułk strzelców kresowych,
71 pułk piechoty,
7 pułk piechoty Legionów,
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów,
Korpus Kadetów Nr 2
55 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii szkolnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Rajmund Duracz (ur. 29 sierpnia?/10 września 1893 w Dobrej, w pow. humańskim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Anastazego i Faustyny z Jankowskich. Absolwent gimnazjum klasycznego w Humaniu (1915)[1] i Uniwersytetu w Kazaniu (1917). W 1914 powołany do armii rosyjskiej i skierowany do szkoły chorążych. Przez dwa kolejne lata pełnił w szkole podchorążych funkcję instruktora. W maju 1917 przeniesiony do 15 Szlisselburskiego pułku piechoty i wysłany na front niemiecki. Po rewolucji bolszewickiej wstąpił do III Korpusu Polskiego i służył w nim do rozbrojenia przez Austriaków[1].

W grudniu 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, zweryfikowany w stopniu podporucznika, i wraz z 144 pułkiem strzelców kresowych walczył w wojnie 1920 r. Dowodził plutonem a następnie kompanią. W 1920 wyróżnił się w bitwie pod Kiwercami.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku, służył w 71 pułku piechoty. W 1921 ukończył kurs doskonalenia oficerów piechoty w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 2255. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 71 pułk piechoty[2][3]. W 1926 przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów. W 1928 był w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 187. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. We wrześniu 1931 dostał przydział na stanowisko instruktora łączności w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, a następnie objął stanowisko (1937) zastępcy dyrektora nauk[1]. Po zlikwidowaniu Szkoły Podchorążych (1938) przeniesiony do Korpusu Kadetów nr 2 w Rawiczu na stanowisko kierownika Kursu Przygotowawczego do Szkół Podchorążych. Po ewakuacji z Rawicza Korpusu Kadetów do Lwowa w sierpniu 1939, stawił się w Lesznie w 55 pułku piechoty zgodnie z rozkazem mobilizacyjnym.

W kampanii wrześniowej walczył w 55 pułku piechoty. Po 18 września wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Między 3 a 5.04.1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa LW bez numeru, poz. 100 z 1.04.1940[5]. Został zamordowany między 4 a 7.04.1940 przez NKWD w lesie katyńskim[6]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 15.05.1943. Figuruje na liście AM-224-2128[7] i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02128[6]. Nazwisko znajduje się na liście ofiar w Nowym Kurierze Warszawskim z 22 czerwca 1943.

Późną jesienią 1939 rodzina dowiedziała się, że Rajmund Duracz przebywa w radzieckiej niewoli z kartki dostarczonej przez nieznanego żołnierza. 24 listopada 1939 doszła następna kartka, tym razem pocztą z kozielskiego obozu[1].

Życie prywatne

Miał żonę Stefanię i córkę Stefanię.

Upamiętnienie

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Dąb Pamięci posadzony przez: Zespół Szkół im. J. Koszczyca Witkiewicza w Kazimierzu Dolnym, ul. Nadwiślańska 9[8]. Certyfikat nr 002775/001044/WE/2010[9].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d Lubelska lista katyńska : księga pamięci Lubelskiej Rodziny Katyńskiej, 1997, s. 47 .
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 110.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 328, 441.
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23, 225.
  5. ↑ JędrzejJ. Tucholski JędrzejJ., Mord w Katyniu, 1991, s. 597 .
  6. ↑ a b УБИТЫ В КАТЫНИ, 2015, s. 318 .
  7. ↑ Amtliches Material zum Massenmord von Katyn, 1943, s. 224 .
  8. ↑ Dzień Katyński w Kazimierzu [online], Kazimierzdolny.pl [dostęp 2017-08-31]  (pol.).
  9. ↑ TomaszT. Lewandowski TomaszT., AdamA. Nielski AdamA., Katyń - strona główna [online], www.katyn-pamietam.pl [dostęp 2017-09-01] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-02]  (ang.).

Bibliografia

  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Lubelska lista katyńska : księga pamięci Lubelskiej Rodziny Katyńskiej, Lublin, 1997, ISBN 83-227-0928-5.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5
  • Katyń, Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, pod red. Marka Tarczyńskiego, Warszawa 2000, ISBN 83-905590-7-2