Proces RuSHA

Proces RuSHA (oficj. USA vs. Ulrich Greifelt i inni; nieoficj. niem. Volkstumsprozess - pol. dosł. proces o ludowość) – ósmy z 12 procesów norymberskich przeprowadzonych przed amerykańskimi trybunałami wojskowymi po zakończeniu głównego procesu zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Tym razem na ławie oskarżonych znaleźli się członkowie hitlerowskich organizacji zajmujących się nazistowskimi programami rasowymi, na czele z Głównym Urzędem Rasy i Osadnictwa SS (Rasse- und Siedlungshauptamt, RuSHA). Proces został przeprowadzony w okresie 20 października 1947 – 10 marca 1948.

Oskarżeni

Na ławie oskarżonych zasiadło 14 osób i, oprócz członków RuSHA, znaleźli się na niej członkowie Komisariatu Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny (Reichskommissar für die Festigung des deutsches Volkstums, w skrócie RKFDV, na jego czele stał sam Heinrich Himmler), Głównego Urzędu Kolonizacyjnego dla Niemców etnicznych (SS-Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle, w skrócie VoMi) oraz stowarzyszenia Lebensborn. Wszystkie powyższe instytucje znajdowały się w strukturach SS. Wśród oskarżonych znaleźli się: Otto Hofmann i Richard Hildebrandt (kolejni szefowie RuSHA), Ulrich Greifelt, który kierował RKFDV i jego zastępca Rudolf Creutz, Werner Lorenz (szef VoMi) oraz Max Sollmann (przewodniczący Towarzystwa Lebensborn).

Zarzuty

Zarzuty skupiły się na udziale oskarżonych w rasistowskich programach "czystości rasowej" i ich udziale w przesiedleniach przedstawicieli różnych narodowości. W szczególności obejmowało to dokonanie zbrodni wojennych i przeciw ludzkości w postaci: kradzieży dzieci narodowości nie-niemieckiej (które uznano za "aryjskie"), zmuszania "nie-aryjskich" kobiet do dokonywania aborcji, przeprowadzania przymusowej deportacji ludności krajów okupowanych z miejsca jej dotychczasowego zamieszkania i umieszczanie na jej miejscu ludności niemieckiej, wysyłania homoseksualistów i lesbijek do obozów koncentracyjnych oraz udziału w prześladowaniach Żydów. Do tego dochodził zarzut przynależności do organizacji przestępczej, czyli SS (jedynie Inge Viermetz, zastępczyni Maxa Sollmanna, nie była objęta tym zarzutem).

Wyrok

Jedynie członkowie Towarzystwa Lebensborn zostali zwolnieni z zarzutu porywania dzieci, co, jak stwierdził trybunał, przeprowadzały natomiast pozostałe instytucje. 13 oskarżonych zostało uznanych za winnych (z tego jednak 4 po ogłoszeniu wyroku zwolniono, uznając iż odbyli już karę przebywając w więzieniu przed i w trakcie trwania procesu), a Inge Viermetz uniewinniono.

Wyroki wydano 10 marca 1948^[1]:

1. Ulrich Greifelt – winny; dożywotnie pozbawienie wolności (zmarł 6 lutego 1949 w więzieniu w Landsbergu)
2. Otto Hofmann – winny; 25 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 15 lat pozbawienia wolności w 1951 r., zwolniony w 1954 r.)
3. Richard Hildebrandt – winny; 25 lat pozbawienia wolności (został wydany Polsce w celu osądzenia go za zbrodnie popełnione w prowincji Gdańsk-Prusy Zachodnie; został skazany na karę śmierci przez powieszenie i stracony 10 marca 1951)
4. Werner Lorenz – winny; 20 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 15 lat pozbawienia wolności w 1951 r., zwolniony w 1955 r.)
5. Rudolf Creutz – winny; 15 lat pozbawienia wolności (kara zamieniona na 10 lat pozbawienia wolności w 1951 r.)
6. Herbert Hübner – winny; 15 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1951 r.)
7. Heinz Brückner – winny; 15 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1951 r.)
8. Fritz Schwalm – winny; 10 lat pozbawienia wolności (zwolniony w 1951 r.)
9. Otto Schwarzenberger – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 2 maja 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
10. Max Sollmann – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 6 lipca 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
11. Gregor Ebner – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 5 lipca 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
12. Günther Tesch – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 13 maja 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
13. Konrad Meyer-Hetling – winny; na poczet kary zaliczono mu czas pozbawienia wolności od 27 maja 1945; zwolniony po zapadnięciu wyroku
14. Inge Viermetz – uniewinniona

Zobacz też

• zakłady dla dzieci robotnic zagranicznych w III Rzeszy

Przypisy

Zobacz multimedia związane z tematem: Proces RuSHA