Marco Enrico Bossi

Marco Enrico Bossi, 1906

Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1861
Salò

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

20 lutego 1925
Ocean Atlantycki

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, organista, pianista, pedagog

Multimedia w Wikimedia Commons

Marco Enrico Bossi (ur. 25 kwietnia 1861 w Salò, zm. 20 lutego 1925 na statku płynącym z Nowego Jorku do Hawru^[1]^[2]) – włoski kompozytor, pianista, organista i pedagog.

Życiorys

Pochodził z rodziny organistów, jego ojciec grał na organach w katedrze w Salò^[1]. W latach 1871–1873 uczęszczał do Liceo Musicale w Bolonii^[1]. Od 1873 do 1881 studiował w konserwatorium w Mediolanie, gdzie jego nauczycielami byli Polibio Fumagalli (organy), Francesco Sangalli (fortepian), Leandro Campanari (skrzypce), Carlo Boniforti (kontrapunkt) i Amilcare Ponchielli (kompozycja)^[1]. W 1879 roku zdał wyróżnieniem egzamin dyplomowy z gry na fortepianie^[1]. Występował z koncertami organowymi w Londynie^[1]. Po ukończeniu studiów objął posadę organisty oraz kapelmistrza katedry w Como^[1]. W 1890 roku został profesorem teorii i gry na organach w konserwatorium w Neapolu^[1]. W latach 1895–1902 dyrektor i wykładowca Liceo Musicale Benedetto Marcello w Wenecji, następnie w latach 1902–1912 Liceo Musicale w Bolonii^[1]^[3]. Od 1916 do 1923 roku dyrektor Liceo Musicale di Santa Cecilia w Rzymie^[1]^[2]. Zmarł podczas powrotu z podróży koncertowej w Stanach Zjednoczonych^[1]^[3].

Jego syn Renzo (1883–1965) był organistą, kompozytorem i dyrygentem^[3].

Twórczość

Był rzecznikiem odrodzenia włoskiej muzyki instrumentalnej, pod koniec XIX wieku przytłoczonej przez dominację opery^[1]^[3]^[4]. Jego utwory cechuje ścisła faktura polifoniczna i wykorzystanie neoromantycznych środków harmonicznych^[1]. Wzorował się na niemieckiej muzyce neoromantycznej^[1]^[4]. W swoich wielkich dziełach wokalno-instrumentalnych sięgał po doniosłe tematy z historii i literatury (Canticum canticorum, Il paradiso perduto, Giovanna d’Arco)^[1].

Skomponował m.in. Suitę (1904), Intermezzi goldoniani na orkiestrę smyczkową (1905), Tema e variazioni (1908), Pezzo da concerto na organy i orkiestrę (1908), Fantasia sinfonica na organy i orkiestrę (1924), I Sonatę skrzypcową (1893), Trio fortepianowe d-moll (1896), II Sonatę skrzypcową (1899), Trio sinfonico na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1901), suitę organową Res severa magnum gaudium (1886), Studio sinfonico (1897), Pièce héroïque (1907), Il cieco na baryton, chór i orkiestrę (1898), kantatę biblijną Canticum canticorum na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy (1900), Il paradiso perduto na chór i orkiestrę według Miltona (1902), misterium Giovanna d’Arco na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy (1914), opery Paquita (wyst. Mediolan 1881), Il Veggente (wyst. Mediolan 1890) i L’angelo della notte (niewystawiona)^[1].

Był rzecznikiem reformy budownictwa organów we Włoszech^[1]^[2]. Jest autorem napisanej wspólnie z Giovannim Tebaldinim pracy teoretycznej Metodo teorico-practico per lo studio dell’organo moderno (wyd. Mediolan 1893)^[1]^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 375. ISBN 83-224-0113-2.
↑ ^a ^b ^c ^d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 116. ISBN 978-83-01-13410-5.
↑ ^a ^b ^c ^d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 104. ISBN 978-0-19-957854-2.
↑ ^a ^b The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 96. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne

Marco Enrico Bossi – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
Marco Enrico Bossi – nuty w bibliotece Polona

Kontrola autorytatywna (osoba):