Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Szczecinie

Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Szczecinie

A-885 z dnia 13.05.2011[1]
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Miejscowość	Szczecin
Adres	ul. Strzałowska 23
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	Matki Bożej Nieustającej Pomocy
Historia Data rozpoczęcia budowy 1837[2] Data zakończenia budowy 1847[2] Aktualne przeznaczenie kościół parafialny
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie Szczecina Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Szczecinie
Położenie na mapie Polski Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Szczecinie
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Szczecinie
53°28′05″N 14°35′26″E/53,468056 14,590556
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Szczecinie – jeden z zabytkowych kościołów w Szczecinie. Mieści się na osiedlu Golęcino-Gocław. Należy do dekanatu Szczecin-Żelechowa archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej.

Kościół zbudowany jest z cegły, o drewnianej konstrukcji dachowej. Kościół posiada wieżę znajdującą się od strony północnej^[2].

Wezwanie kościół odziedziczył po nieistniejącym już po II wojnie światowej kościele katolickim znajdującym się przy ulicy Grzymińskiej^[3], a obsługiwanej przez oo. Oblatów, którzy już nie pracują w tutejszej diecezji^[2].

Historia

Golęcino w swej historii miało trzy kościoły^[2]. Pierwsza świątynia, powstała prawdopodobnie po reformacji, zbudowana została z kamienia i drewna. Zniszczona ona została wskutek działań wojennych, po czym częściowo rozebrana^[2]. Druga świątynia z dzwonnicą powstała w II połowie XVIII wieku^[2]. Nie przetrwała ona próby czasu i od roku 1837 rozpoczęto starania o postawienie trzeciego kościoła bezpośrednio obok istniejącej^[2]. Prace budowlane trwały w latach 1837–1847.

Podczas II wojny światowej budowla została poważnie zniszczona^[2]. Została odbudowana przez polskich osadników^[2]. W dniu 25 sierpnia 1946 roku kościół został poświęcony przez księdza Kazimierza Terleckiego jako świątynia rzymskokatolicka. W 1973 roku do budowli została dobudowana zakrystia^[2]. Ostatnie wyposażenie wnętrza i malowanie pochodzi z roku 1974. Witraże wykonano według projektu Wiktora Ostrzołka^[2].

Wokół przedwojennej plebanii zbudowano pomieszczenia zastępcze dla kleryków diecezji. Po przeniesieniu ich do Wyższego Seminarium Duchownego przy ul. Papieża Pawła VI biskup Kazimierz Majdański utworzył tutaj Diecezjalny Dom Rekolekcyjny. Budowę prowadzili ks. Zygmunt Zawitkowski i ks. Antoni Włodarski.

Przypisy