Jerzy Bahr

Jerzy Bahr

Jerzy Bahr (2009)
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1944 Kraków
Data i miejsce śmierci	25 lipca 2016 Kraków
Konsul generalny RP w Królewcu
Okres	od 1992 do 1994
Poprzednik	Marek Krajewski
Następca	Henryk Piaszczyk
Ambasador RP na Ukrainie
Okres	od 1996 do 2001
Poprzednik	Jerzy Kozakiewicz
Następca	Marek Ziółkowski
Ambasador RP w Turkmenistanie
Okres	od 1996 do 2001
Ambasador RP na Litwie
Okres	od 2001 do 2005
Poprzednik	Eufemia Teichmann
Następca	Janusz Skolimowski
Ambasador RP w Rosji
Okres	od 2006 do 2010
Poprzednik	Stefan Meller
Następca	Wojciech Zajączkowski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Artur Bahr (ur. 23 kwietnia 1944 w Krakowie^[1], zm. 25 lipca 2016 tamże^[2][3]) – polski dyplomata i urzędnik państwowy, w 2005 szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego, w latach 2006–2010 ambasador RP w Rosji.

Życiorys

Syn Andrzeja i Izabeli^[2]. Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego im. Augusta Witkowskiego w Krakowie^[4]. W 1967^[5] ukończył studia z zakresu socjologii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował najpierw jako asystent w krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej, skończył studia podyplomowe w Instytucie Nauk Politycznych UJ, a następnie kontynuował pracę naukowo-dydaktyczną w Instytucie Śląskim w Opolu^[5].

W 1974 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w którym pełnił funkcje członka delegacji polskiej na etapie przygotowawczym Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Genewie, sekretarza ds. prasowych w Ambasadzie PRL w Bukareszcie i referenta ds. Rumunii^[5]. W stanie wojennym odszedł z resortu, wystąpił też z PZPR. W 1982 zrezygnował ze służby zagranicznej i rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Zakładzie Prawa Publicznego i Stosunków Międzynarodowych^[5].

Podczas wyjazdu szkoleniowego do Wiednia w 1983 uzyskał azyl polityczny. Współpracował z Radiem Wolna Europa, a ponadto z zachodnimi instytucjami badawczymi, m.in. był doradcą w Szwajcarskim Instytucie Wschodnim w Bernie (w latach 1986–1991).

W 1989 wrócił do Polski, a w 1991 do pracy w MSZ. Był kolejno radcą ds. politycznych Ambasady RP w Moskwie, konsulem generalnym RP w Królewcu (1992–1994), a od 1994 do 1996 zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Europejskiego II. Od 1996 do 2001 był ambasadorem RP w Kijowie (z akredytacją także na Turkmenistan), a w latach 2001–2005 w Wilnie.

Od 21 stycznia 2005 do 22 grudnia 2005 był szefem Biura Bezpieczeństwa Narodowego. 19 maja 2006 został powołany na stanowisko ambasadora RP w Rosji. Odwołano go z dniem 30 września 2010^[6]. Zasiadał również w Polsko-Rosyjskiej Grupie do Spraw Trudnych.

Zdał egzaminy państwowe z języków angielskiego, niemieckiego, rosyjskiego i rumuńskiego. Deklarował także znajomość języków ukraińskiego i litewskiego^[7].

Pochowany na cmentarzu w Imbramowicach.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2010), w uznaniu wybitnych zasług w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej^[8]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005)^[9]
• Krzyż Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2005, Litwa)^[10]
• Komandor Orderu Trzech Gwiazd (2005, Łotwa)^[11]
• Odznaka Honorowa Bene Merito (2009)^[12][13]
• Gwiazda Dyplomacji Republiki Litewskiej (2012)^[14]

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof Komorowski (red.). „Kronika Wojska Polskiego 2005”, s. 94, 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris. ISSN 1734-2317.