Ignazio Persico

Ignazio Persico OFMCap

Kardynał prezbiter

Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1823
Neapol

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 1895
Rzym

Miejsce pochówku

Campo Verano

Sekretarz Kongregacji Rozkrzewiania Wiary

Okres sprawowania

1891–1893

Prefekt Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii

Okres sprawowania

1893–1895

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Ordynacja

25 kwietnia 1840

Prezbiterat

24 stycznia 1846

Sakra biskupia

4 czerwca 1854

Kreacja kardynalska

16 stycznia 1893
Leon XIII

Kościół tytularny

S. Pietro in Vincoli

Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska

Data konsekracji

4 czerwca 1854

Miejscowość

Bombaj

Konsekrator

Anastasius Hartmann OFMCap

Współkonsekrowani biskupi
Luigi Piavi OFMObs	26 listopada 1876
Guglielmo Sanfelice d’Acquavilla OSB	21 lipca 1878
Charles-Bonaventure-François Theuret	21 lipca 1878
Daniele Tempesta OFMRef	31 grudnia 1882
Evangelista di Milia	17 lutego 1889
Aurelio Zonghi	17 lutego 1889
Giulio Matteoli	17 lutego 1889
Giuseppe Marello	17 lutego 1889
Antonio Maria de Lorenzo	17 lutego 1889

Ignazio Camillo Guglielmo Maria Pietro Persico OFMCap (ur. 30 stycznia 1823 w Neapolu, zm. 7 grudnia 1895 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, kapucyn, misjonarz, biskup, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Poliglota – mówił po włosku, francusku, angielsku, portugalsku i w hindustani. Był dotknięty paraliżem.

Życiorys

Młodość i prezbiteriat

Urodził się w Neapolu jako Pietro Persico syn Francesco Xaverio Persico intendenta w armii neapolitańskiej i Giuseppiny z domu Pennacchio. Po odbyciu nauki wstąpił 25 kwietnia 1839 do zakonu kapucynów, gdzie przybrał imię Ignazio. Śluby wieczyste złożył 25 kwietnia 1840. 24 stycznia 1846 w Neapolu wyświęcony na kapłana przez biskupa Noli Gennaro Pasca. Poprosił o wysłanie na misje i pod koniec 1846 wyjechał do Indii. Pracował w wikariacie apostolskim Patna, a później w wikariacie apostolskim Bombaju.

Episkopat

8 marca 1854 papież Pius IX mianował go biskupem in partibus infidelium Gratianopolisu i koadiutorem wikariusza apostolskiego Bombaju. Sakry udzielił mu 4 czerwca 1854 wikariusz apostolski Bombaju Anastasius Hartmann OFMCap.

19 grudnia 1856 został mianowany wikariuszem apostolskim Lhasy (według innego źródła wikariuszem apostolskim Agry). W 1857 musiał uchodzić przed powstaniem sipajów. W kolejnym roku odwiedził Europę, aby zebrać fundusze na odbudowę zniszczeń spowodowanych przez wojnę. Zrezygnował wikariatu ze względów zdrowotnych 24 czerwca 1860 i powrócił do Rzymu.

W 1867 powrócił do pracy misyjnej tym razem w diecezji Charleston w Stanach Zjednoczonych. Uczestniczył w soborze watykańskim I. 20 marca 1870 mianowany biskupem Savannah. 28 lipca 1872 zrezygnował z biskupstwa ze względów zdrowotnych i wyjechał do Quebecu w Kanadzie. Po rezygnacji otrzymał tytuł biskupa in partibus infidelium Boliny.

W 1877 specjalny wysłannik Stolicy Apostolskiej do Indii. 15 lipca 1878 mianowany koadiutorem diecezji Aquino, Sora i Pontecorvo we Włoszech. 26 marca 1879 został ordynariuszem tych diecezji. Zrezygnował w 1887. Po rezygnacji otrzymał tytuł arcybiskupa tytularnego Tamiathis i został specjalnym wysłannikiem Stolicy Apostolskiej w Irlandii.

20 marca 1889 mianowany sekretarzem Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary dla Obrządków Wschodnich. 13 czerwca 1891 przeniesiony na stanowisko sekretarza Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.