Ignacy Hryniewiecki

Ignacy Hryniewiecki
Ilustracja
Herb
Przeginia
Data urodzenia

1855

Data i miejsce śmierci

13 marca 1881
Sankt Petersburg

Ojciec

Joachim Hryniewiecki

Matka

Balbina Dąbrowska

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Ignacy Hryniewiecki ps. „Kotek” (ur. 1855, zm. 1 marca?/13 marca 1881 w Sankt Petersburgu) – polski konspirator i rewolucjonista, działacz terrorystycznej[1] organizacji Narodnaja Wola, zabójca cara Aleksandra II.

Życiorys

Urodził się w polskiej rodzinie szlacheckiej herbu Przeginia w majątku Basin[2] (obecnie Kalinauka, biał. Калінаўка[3][4]), w pobliżu Bobrujska. Syn Joachima Hryniewieckiego i Balbiny Dąbrowskiej[5]. Absolwent Szkoły Realnej w Białymstoku. W 1875 r. Hryniewiecki zamieszkał w Sankt Petersburgu, gdzie rozpoczął studia matematyczne w Instytucie Technologicznym. Szybko związał się z działaczami Narodnej Woli. Był jednym z założycieli konspiracyjnego pisemka Gazeta Robotnicza.

13 marca 1881 r. (według starego datowania 1 marca) w Sankt Petersburgu rzucił bombę w powóz cara Aleksandra II, od której zginął zarówno on, jak i monarcha. Śmierć imperatora przekreśliła plany wprowadzenia w Imperium Rosyjskim nowoczesnego państwa konstytucyjnego z bardzo ograniczonym, ale jednak udziałem ludu we władzy. Tron po Aleksandrze II przejął jego syn Aleksander III (1881-1894), który powrócił do polityki despotyzmu, cofając część reform demokratycznych ojca.

Wybuch bomby rzuconej przez Ignacego Hryniewieckiego

Popkultura

  • Ignacy Hryniewiecki został sportretowany w powieści Stanisława Brzozowskiego Płomienie[6].
  • W mandze Golden Kamuy wspomniany zostaje zamach na Aleksandra II, jednak autor zastąpił Hryniewieckiego własnymi postaciami (Wilk i Kiroranke).

Przypisy

  1. ↑ Henryk Wereszycki: Historia polityczna Polski 1864-1918. Wyd. 2. Wrocław: Ossolineum, 1990, s. 69. ISBN 83-04-03424-7. Cytat: „Przewagę uzyskują wśród inteligencji prądy rewolucyjne, które wkrótce wyłonią z siebie organizację terrorystyczną Narodna Wola”.
  2. ↑ Arłoŭ 1992 ↓, s. 9.
  3. ↑ Топ-10 беларускіх тэрарыстаў [online], Радыё Свабода [dostęp 2020-02-24]  (biał.).
  4. ↑ Адраджэнцы Беларусi | Нашаніускі перыяд [online], www.adradjency.narod.ru [dostęp 2020-02-24] .
  5. ↑ Arłoŭ 1992 ↓, s. 9–10.
  6. ↑ Stanisław Brzozowski: Płomienie, Warszawa 2007, s. 363–364.

Bibliografia

  • Rafał Górski, Polscy zamachowcy. Droga do wolności, Wyd. Egis, Kraków 2008, s. 85–109.
  • Rafał Róg, Polscy królobójcy, Wyd. PWN, Warszawa – Kraków 1993, s. 167–170.
  • Edward Radzinski, Aleksander II. Ostatni wielki car, Wyd. Magnum, Warszawa 2005, s. 432, 447, 450-451, 457, 461-462, 471, 474.
  • Leon Baumgarten, Marzyciele i carobójcy, Wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1960
  • U.A.U.A. Arłoŭ U.A.U.A., Prysud wykanaŭ niewiadomy. Ihnat Hryniawicki, Mińsk: Nawuka i Technika, 1992 [dostęp 2023-10-15]  (biał.).

Linki zewnętrzne

  • Andrzej Fedorowicz, Śladami zamachów, które wstrząsnęły Polską. focus.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-28)].
  • Adam Węgłowski, Zatruty sztylet Polski podziemnej, „Focus Historia”, 2011 r., nr 9, s. 34–38. focus.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-13)].
  • Marek Sarjusz-Wolski, Myśmy rebelianci
  • Jerzy Besala, Kiedy byliśmy terrorystami, „Polityka” nr 21/2004 (2453). archiwumlbc.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-18)].
  • Marek Klecel, Od białego do czerwonego caratu, „Opcja na prawo”, 2006 r., nr 9/57
  • Henryk Izydor Rogacki, Kordian niedoszły carobójca bohaterem Polaków, „Aspiracje”, 2010 r., nr 2, s. 2–7
  • Włodzimierz Jarmolik, Ignacy Hryniewiecki – zamachowiec?
  • Adam Kożuchowski, Ci wspaniali terroryści
  • Emilia Kunikowska, Carobójca Hryniewiecki
  • Brak autora, Zabić cara. Dzieje polskiego terroru, „Newsweek” nr 43/2002. archiwumlbc.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-24)].
  • VIAF: 5624151778225118130002
  • PLWABN: 9810569010805606
  • NUKAT: n2002029326
  • LIH: LNB:V*339194;=BP
  • WorldCat: viaf-5624151778225118130002
  • VLE: ignacy-hryniewiecki