Grażyna Roman-Dobrowolska

Grażyna Roman-Dobrowolska

Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1935 Hebdów
Data i miejsce śmierci	9 czerwca 2022 Warszawa
Zawód, zajęcie	rzeźbiarka
Miejsce zamieszkania	Warszawa
Edukacja	Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej w Warszawie
Uczelnia	Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Wydział	Wydział Rzeźby
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Grażyna Roman-Dobrowolska (ur. 1 czerwca 1935 w Hebdowie, zm. 9 czerwca 2022 w Warszawie^[1]) – polska rzeźbiarka.

Działalność artystyczna

Maturę uzyskała w 1953 roku w Liceum im. Narcyzy Żmichowskiej w Warszawie. Na przełomie lat 1953/1954 uczestniczyła w zajęciach plastycznych w Młodzieżowym Domu Kultury przy ul. Konopnickiej 6 w Warszawie. W latach 1954–1960 studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowniach prof. Ludwiki Nitschowej i prof. Franciszka Strynkiewicza, u którego zrobiła dyplom na podstawie pracy „Chrystus Oświęcimski”. Ceniła zajęcia z projektowania brył i płaszczyzn prowadzone przez prof. Oskara Hansena.

Rzeźbiła przede wszystkim w materiałach trwałych - w marmurach, trawertynie, piaskowcu, granicie; a także w drewnie szlachetnym: dąb i brzost; w ceramice wysoko palonej oraz w tworzywach sztucznych^[2][3]. Jej prace znajdują się w wielu miejskich parkach w Polsce - np. „Popołudnie”, piaskowiec, park w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, „Aurora”, trawertyn, 1973, park miejski, w Kielcach, „Sole Invctus II”, marmur Biała Marianna, Park Szwedzki, Szczawno-Zdrój;„Sole Invictus III”, marmur Biała Marianna, tereny sportowe Kołobrzeg". Poza rzeźbą plenerową wykonywała rzeźby sakralne - np. „Św. Piotr”, dąb i polichromia, kościół Duszpasterstwa Ludzi Morza Centrum Stella Maris^[4] w Gdyni, „Madonna", marmur karraryjski, na tle mozaiki według projektu Katarzyny Latałło, Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku. Zajmowała się też rzeźbą portretową, medalierstwem, małymi formami „Głuchołazy i Inuksuki”^[5] oraz kolażem. W latach 70. projektowała również tereny zabaw dziecięcych. Prowadziła zespół, który opracował takie tereny w Parku Miejskim „Rusinowa” w Wałbrzychu oraz w Parku w Mielcu. Jej prace znajdują się w muzeach: Muzeum Sztuki Medalierskiej, Wrocław; Muzeum Sztuki Teatralnej, Warszawa; Muzeum Narodowym, Kopenhaga; Muzeum Dantego, Rawenna, Muzeum de Picardie, Amiens, oraz w zbiorach prywatnych w Polsce i za granicą.

Wystawy

Miała wystawy indywidualne: "„ Kolaże” Grażyny Roman-Dobrowolskiej- Wystawa malarstwa i kolażu", Międzypokoleniowe Centrum Edukacji, ul. Radosna 11, Centrum Kultury Willanów, październik, 2019, „RETROSPEKCJA. 56−lecie pracy artystycznej”^[6], (Dom Artysty Plastyka przy ul. Mazowieckiej 11A, październik 2016) oraz w 2010 w Galerii „Młynek” w Warszawie. Brała udział w wystawach zbiorowych, m.in.:

• Wystawa Poplenerowa, Radziejowice, 2015.
• Wystawa Klubu Seniorów, Dom Artysty Plastyka, Warszawa, 2014.
• II Wystawa Rzeźby, Novotel Garden Gallery, Warszawa, 2012.
• Wystawa Rzeźby Okręgu Warszawskiego, Dom Artysty Plastyka, Warszawa, 2010.
• „Sztuka sakralna” (wraz z Jerzym Skąpskim) Gdynia, Warszawa, 1998.

• „Biennale Dantesca di Ravenna”, 1997,1979, 1973.

• „Świadectwo obecności”, Warszawa, 1986, 1982.
• „Polskie Medale Współczesne”, Praga, Bratysława, Budapeszt, Bukareszt, 1979.
• „Polska sztuka medalierska”, Ermitaż w Leningradzie, Muzeum Puszkina w Moskwie, Muzeum miejskie w Rydze,1978
• „VIII-e i XX-eme, Exposition Internationale de penitures et sculptures d’Amiens”,1976, 1978.
• „W kręgu polskiej rzeźby współczesnej” Koszalin, 1978.
• „XXIX –e Salon de la Jeune Sculpture”, w salonach i ogrodach UNESCO, Paryż,1977
• „FIDEM XVII”, Budapeszt, 1977.
• „FIDEM XV”, Helsinki, 1973.
• „50-lat Medalierstwa Polskiego”, Hôtel des Monnaies(inne języki), Paryż, 1971.
• „Międzynarodowa wystawa medali”, Arezzo, 1970.
• „Salon Européen 68”, Nancy, 1968.

Działalność społeczna

Od roku 1960 była członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP), pełniącym wiele różnych funkcji w Oddziale Warszawskim (m.in. Przewodnicząca Komisji Rewizyjnej, Przewodnicząca Sądu Koleżeńskiego) i w Zarządzie Głównym (m.in. Wiceprezes ds. Legislacji, Skarbnik, Sekretarz Sekcji Rzeźby oraz wielu komisji problemowych). W latach 1965–1973 była pełnomocnikiem Zarządu Głównego ZPAP ds. organizacji Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. W latach 1985–1987 w ramach podziemnej działalności ZPAP (zawieszonego od końca roku 1981, a zlikwidowanego w latach 1983–1989) prowadziła „Galerię Saska Kępa”^[7] w Warszawie przy ul. Walecznych 28.

Życie prywatne

Córka Jana Ślepowron-Romana (ur. 1902 w Grzebsku, zm. 1974 w Warszawie), do wybuchu II wojny światowej współwłaściciela firmy transportowej "Viator"^[8], więźnia nr. 5120 KL Auschwitz (aresztowany 20 września, uwolniony 13 listopada 1940^[9]), a po roku 1950 architekta, oraz Elżbiety Roman z domu Jelita-Skąpskiej (ur. 1905^[10] w Łososinie Dolnej, zm. 1993 w Warszawie), nauczycielki historii tańca Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie.

Brat Marek Franciszek Roman (ur. 4 października 1931 Wielki Łęck, zm. 20 września 2003 Warszawa), był profesorem nauk technicznych, specjalistą w dziedzinie zaopatrzenia w wodę, dziekanem Politechniki Warszawskiej, prorektorem, a w latach 1988–1990 rektorem PW, a także prezesem Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych.

Od 1956 do 1960 żona Krzysztofa Dobrowolskiego (ur. 7 października 1932 w Warszawie, zm. 5 września 2016 tamże), który uzyskał dyplom na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1959. Był on przez wiele lat naczelnym grafikiem Wydawnictw Naukowo Technicznych w Warszawie, a także naczelnym grafikiem Wydawnictw Harcerskich „Horyzonty”, Państwowego Zakładu Wydawnictw Lekarskich oraz wydawnictwa „Wiedza Powszechna”.

Syn Jan Czesław Dobrowolski^[11] (ur. 1959 w Warszawie), jest profesorem nauk chemicznych.

Rzeźby

• 
  "Trawertyn", 1973 r., park miejski, w Kielcach
• 
  Madonna", marmur karraryjski, 1987 r.

Przypisy