G-dur

Znak przykluczowy w tonacji G-dur
Diagram akordu G-dur dla gitary

G-dur – durowa gama muzyczna, której toniką jest g. Jej dźwięki to: g, a, h, c, d, e, fis, g. Tonacja G-dur zawiera jeden krzyżyk.

Gama G-dur zapisana za pomocą
przygodnych znaków chromatycznych

\relative f'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn g1 a b c d e fis g \cadenzaOff } \addlyrics { \small { g a h c d e fis g } }

Gama G-dur zapisana za pomocą
znaków przykluczowych

\relative f'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \key g \major \cadenzaOn g1 a b c d e fis g \cadenzaOff } \addlyrics { \small { g a h c d e fis g } }

Pokrewną jej molową tonacją równoległą jest e-moll[1], jednoimienną molową – g-moll.

G-dur to również akord, zbudowany z pierwszego (g), trzeciego (h) i piątego (d) stopnia gamy G-dur.

Akord G-dur

\relative c'{ \override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f \cadenzaOn s1 <g b d> s1 \cadenzaOff }

CDEFGAHCDEFGAH

Znane dzieła w tonacji G-dur:

  • Johann Sebastian Bach – III Koncert Brandenburski
  • Wolfgang Amadeus Mozart – Mała nocna serenada (Eine kleine Nachtmusik)
  • Ludwig van Beethoven – IV Koncert fortepianowy
  • Antonín Dvořák – VIII Symfonia
  • Gustav Mahler – IV Symfonia
  • Krzysztof Penderecki – Menuet G-dur
  • Don McLean – American Pie

Zobacz też

Zobacz multimedia związane z tematem: G-dur
Zobacz hasło G-dur w Wikisłowniku

Przypisy

  1. ↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .

Linki zewnętrzne

  • G major scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
  • G major chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
  • p
  • d
  • e
Deses=C
His=C
gisis=a
heses=a
Asas
G
Eses
ces
Heses
his
Ais
fisis
Eis
cisis

W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.