Friedrich Chrysander : Życiorys, Twórczość, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Friedrich Chrysander

Imię i nazwisko

Karl Franz Friedrich Chrysander

Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1826
Lübtheen

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

3 września 1901
Bergedorf

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog

Multimedia w Wikimedia Commons

Karl Franz Friedrich Chrysander (ur. 8 lipca 1826 w Lübtheen, zm. 3 września 1901 w Bergedorf^[1]^[2]) – niemiecki muzykolog.

Życiorys

Był autodydaktą^[2]. Początkowo pracował jako prywatny nauczyciel^[1] i zajmował się historią muzyki w Meklemburgii^[2]. W 1853 roku opublikował dwie rozprawy, Über die Molltonart in den Volksgesängen i Über das Oratorium, na podstawie których Uniwersytet w Rostocku przyznał mu w 1855 roku tytuł doktora^[1]^[2]. Badał życie i twórczość Georga Friedricha Händla. W 1856 roku wspólnie z historykiem Gottfriedem Gervinusem założył Deutsche Händelgesellschaft^[1]^[2]. Po jego rozpadzie, pomimo trudności materialnych i lokalowych, kontynuował swoje badania samodzielnie, w swoim domu urządził sztycharnię drukarską i osobiście zajmował się drukiem edycji źródłowych dzieł Händla^[2]. W latach 1869–1871 wydał 5 tomów „Denkmäler der Tonkunst”, następnie wszedł w skład komitetu organizacyjnego „Denkmäler Deutscher Tonkunst”^[2]. W latach 1868–1871 i 1875–1882 pisywał do „Allgemeine Musikalische Zeitung”^[1]. W 1885 roku wspólnie z Philippem Spittą i Guido Adlerem powołał do życia pierwsze czasopismo muzykologiczne, „Vierteljahrsschrift für Musikwissenschaft”^[1]^[2].

Twórczość

Prawie całe swoje życie twórcze poświęcił badaniom nad Georgiem Friedrichem Händlem^[2]. Był autorem pierwszego wydania dzieł kompozytora, Georg Friedrich Händels Werke: Ausgabe der Drutschen Händelgesellschaft (100 tomów wyd. Lipsk i Bergedorf 1858–1894, 6 tomów uzupełniających wyd. 1888–1902)^[1]. W swoich badaniach wykorzystywał rękopisy, starodruki i różne wersje opracowań, zwrócił też uwagę na problem zapożyczeń w twórczości kompozytorów XVIII wieku^[2]. Dobór źródeł był jednak chaotyczny i nie spełnia wymogów dzisiejszego źródłoznawstwa^[2]. Napisał także biografię Händla (3 tomy wyd. Lipsk 1858–1867), należącą do jednych z pierwszych dzieł historiografii muzycznej, której jednak nie zdołał ukończyć (treść urywa się na 1740 roku)^[1]^[2]. Ponadto w swoich publikacjach podejmował zróżnicowaną tematykę, od kwestii edytorskich i przyczynkarstwa źródłowego po problemy życia muzycznego^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 645. ISBN 0-02-865526-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 195–196. ISBN 83-224-0223-6.