Francesco Scipione Maria Borghese
| Kardynał biskup | |||
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 20 maja 1697 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 czerwca 1759 | ||
| Subdziekan Kolegium Kardynalskiego | |||
| Okres sprawowania | 1759 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Sakra biskupia | 30 marca 1728 | ||
| Kreacja kardynalska | 6 lipca 1729 | ||
| Kościół tytularny | diecezja Porto-Santa Rufina | ||
| |||
| Data konsekracji | 30 marca 1728 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Benedykt XIII | ||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Nicolas-Xavier Santamarie | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Francesco Scipione Maria Borghese (ur. 20 maja 1697 w Rzymie, zm. 21 czerwca 1759 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 20 maja 1697 roku w Rzymie, jako syn Marcantonia Borghese i Livii (albo Flamini) Spinoli[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktoraty z teologii i utroque iure, a następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur[1]. 19 lutego 1728 roku przyjął święcenia diakonatu, a sześć dni później – prezbiteratu[2]. 8 marca został wybrany tytularnym arcybiskupem Traianopolis, a 30 marca przyjął sakrę[2]. Jednocześnie został asystentem Tronu Papieskiego, a rok później – prefektem Pałacu Apostolskiego[1]. 6 lipca 1729 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Pietro in Montorio[2]. 25 września 1752 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[2]. Zmarł 21 czerwca 1759 roku w Rzymie[1].
