Emiel-Jozef De Smedt : Życiorys, Udział w soborze watykańskim II, Przypisy, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Emiel-Jozef De Smedt

Kraj działania

Belgia

Data i miejsce urodzenia

30 października 1909
Opwijk

Data i miejsce śmierci

29 września 1995
Brugia

Biskup brugijski

Okres sprawowania

1952-1984

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Prezbiterat

29 września 1933

Nominacja biskupia

16 maja 1950

Sakra biskupia

29 czerwca 1950

Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska

Konsekrator

Joseph-Ernest van Roey

Współkonsekratorzy

Oscar Jozef Joliet
Léon-Joseph Suenens

Konsekrowani biskupi
Maurits Gerard De Keyzer	11 czerwca 1962
Eugeen Laridon	25 lipca 1976

Współkonsekrowani biskupi
Xavier Geeraerts MAfr.	25 marca 1952
Paul Constant Schoenmaekers	26 października 1952
Leo-Karel Jozef De Kesel	24 lutego 1961
Jozef-Maria Heuschen	21 września 1962
Josef-Leon Cardijn	21 lutego 1965
Pierre Samain	25 lipca 1967
Guillaume van den Elzen OSA	25 stycznia 1968
Joseph Mees	30 czerwca 1969
Jožef Žabkar	30 czerwca 1969
Jean Huard	25 września 1977
Godfried Danneels	18 grudnia 1977
Paul Lanneau	20 marca 1982
Rémy Vancottem	21 marca 1982
Roger Vangheluwe	3 lutego 1985

Emiel-Jozef De Smedt (ur. 30 października 1909 w Opwijk, zm. 29 września 1995 w Brugii) – belgijski duchowny katolicki, biskup brugijski w latach 1952-1984.

Życiorys

Święcenia kapłańskie otrzymał 29 września 1933.

16 maja 1950 papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji mecheleńskiej. Otrzymał wówczas biskupią stolicę tytularną Elusa. Sakry udzielił mu ówczesny prymas Belgii kard. Joseph-Ernest van Roey. 31 lipca 1952 mianowany biskupem diecezjalnym brugijskim. Na emeryturę przeszedł 15 grudnia 1984.

Udział w soborze watykańskim II

Był jednym z bardziej aktywnych i jednym z najbardziej liberalnych ojców soborowych. Członek Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan^[1] oraz jeden z współtwórców i relator deklaracji soborowej o wolności religijnej Dignitatis Humanae^[2]. Podczas wystąpień dał się poznać jako zwolennik ekumenizmu i kolegializmu w Kościele.

Przypisy

↑ Ralph M. Wiltgen, Ren wpada do Tybru. Historia Soboru Watykańskiego II., Dębogóra 2010.
↑ Robert de Mattei, Sobór watykański II. Historia dotąd nieopowiedziana., Ząbki 2012, s. 343.

Bibliografia

Emiel-Jozef De Smedt [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2013-08-07] (ang.).

Biskupi brugijscy

Pierwsze biskupstwo brugijskie (1559–1801)	Pieter de Corte (1560–1567) Remigius Driutius (1569–1594) Matthias Lambrecht (1596–1602) Karel-Filips De Rodoan (1604–1616) Antonius Triest (1617–1622) Denis Stoffels (1623–1629) Servaas de Quinckere (1630–1639) Nicolaas de Haudion (1642–1649) Karel van den Bosch (1651–1660) Robert de Haynin (1662–1668) François de Baillencourt (1671–1681) Humbert-Guillaume de Precipiano (1683–1690) Willem Bassery (1691–1706) sede vacante (1706–1716) Hendrik-Jozef van Susteren (1716–1742) Jan-Baptist de Castillion (1743–1753) Jan-Robert Caïmo (1754–1775) Felix Brenart (1777–1794) sede vacante (1794–1801)
Wikariat apostolski Zachodniej Flandrii (1832–1834)	François-René Boussen (1833–1834)
Drugie biskupstwo (od 1834)	Franciscus-Renatus Boussen (1834–1848) Joannes-Baptista Malou (1848–1864) Johan Joseph Faict (1864–1894) Petrus De Brabandere (1894–1895) Gustavus Josephus Waffelaert (1895–1931) Henricus Lamiroy (1931–1952) Emiel-Jozef De Smedt (1952–1984) Roger Vangheluwe (1984–2010) Josef De Kesel (2010–2015) Lodewijk Aerts (od 2016)