Bayraktar Mini
Dane podstawowe | |||
Państwo | Turcja | ||
---|---|---|---|
Producent | Baykar Makina | ||
Konstruktor | Selçuk Bayraktar | ||
Typ | |||
Konstrukcja | kompozytowa | ||
Załoga | 0 | ||
Historia | |||
Data oblotu | 2005 | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | 1 x bezszczotkowy silnik elektryczny | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 2 m | ||
Długość | 1,2 m | ||
Masa | |||
Własna | 4,5 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość przelotowa | 70 km/h | ||
Pułap praktyczny | 600 m | ||
Zasięg | 15 km | ||
Długotrwałość lotu | 120 min | ||
Dane operacyjne | |||
Użytkownicy | |||
Turcja Katar | |||
|
Bayraktar Mini – turecki, bezzałogowy aparat latający (unmanned aerial vehicle - UAV) produkcji firmy Baykar Makina.
Historia
27 lipca 2005 roku, tureckie Dowództwo Wojsk Lądowych rozpoczęło formalnie projekt pod nazwą Rozwój Narodowych Zdolności w Celu Realizacji Zadań C4ISR (C4ISR - Rozpoznanie, Nadzór, Wykrywanie Celów, Identyfikacja i Rozpoznanie). W ramach projektu rozpoczęto poszukiwania bezzałogowego aparatu rodzimej konstrukcji i produkcji, mogących realizować zdefiniowane w ramach programu zadania. Selçuk Bayraktar, założyciel firmy Baykar Defense, zaprojektował miniaturowy, taktyczny aparat bezzałogowy, służący do bliskiego rozpoznania. Konstrukcja jest na tyle niewielka i lekka, że może być transportowana i kontrolowana przez pojedynczego żołnierza. Pomiędzy 24 października 2005 roku a końcem listopada tego samego roku, gotowy prototyp został poddany próbom w powietrzu. Zakończyły się one sukcesem, który zaowocował podpisaniem 4 października 2006 roku umowy na dostawy 19 zestawów Bayraktar Mini dla tureckiego wojska. Pojedynczy zestaw składa się z 4 aparatów latających, dwóch przenośnych stacji kontroli lotu, dwóch naziemnych terminali transmisji danych, czterech wymiennych głowic z kamerami światła dziennego i dwóch głowic z kamerami termowizyjnymi. W grudniu 2007 roku aparat został przyjęty do służby operacyjnej a rok później, w sierpniu 2008 roku, zakończono jego dostawy. Bayraktar Mini startuje z ręki, napędzany jest bezszczotkowym silnikiem elektrycznym z dwułopatowym śmigłem pchającym. Aparat zbudowany został w układzie górnopłata z usterzeniem motylkowym. Wyposażenie rozpoznawcze obejmuje wymienną głowicę z kamerą światła dziennego lub termowizyjną.
Bibliografia
- Marcin Strembski, Bayraktar TB2, „Lotnictwo”, nr 11, 2020, s. 16-29, ISSN 1732-5323 ..
- Strona producenta