Błażej Stolarski

Błażej Stolarski

Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1880 Ciebłowice, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	21 października 1939 okolice Groß Köris
Minister rolnictwa i dóbr państwowych
Okres	od 29 grudnia 1918 do 16 stycznia 1919
Przynależność polityczna	PSL „Wyzwolenie”
Poprzednik	Franciszek Wojda
Następca	Stanisław Janicki
Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”
Okres	od 1918 do 1919
Przynależność polityczna	PSL „Wyzwolenie”
Poprzednik	Tomasz Nocznicki
Następca	Stanisław Thugutt
Multimedia w Wikimedia Commons

Błażej Stolarski (ur. 2 lutego 1880 w Ciebłowicach, zm. 21 października 1939 w okolicach Groß Köris) – polski działacz społeczny i polityczny, jeden z przywódców ruchu ludowego, etnograf i publicysta, członek Zarządu Koła Parlamentarnego Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1938 roku^[1], członek Prezydium Rady Naczelnej OZN w 1939 roku^[2].

Życiorys

Od 1905 do 1907 należał do Polskiego Związku Ludowego, a następnie do „Zarania”. W latach 1912–1915 był członkiem Narodowego Związku Chłopskiego, a w 1915 przystąpił do Polskiego Stronnictwa Ludowego w Królestwie Polskim. W latach 1918–1919 był prezesem tej partii, działającej już jako PSL „Wyzwolenie”. Członek Centralnego Komitetu Narodowego w Warszawie (XII 1915 – V 1917)^[3].

W marcu 1917 roku został członkiem Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu^[4]. W listopadzie 1918 był ministrem bez teki w rządzie Ignacego Daszyńskiego, a od 29 grudnia 1918 do 16 stycznia 1919 pełnił urząd ministra rolnictwa w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego (po dymisji Franciszka Wojdy). W latach 1919–1930 sprawował mandat posła na Sejm II RP I i II kadencji. Pełnił w Sejmie funkcję szefa klubu parlamentarnego PSL „Wyzwolenie”. Aktywny był w promowaniu spółdzielczości wiejskiej. Po zjednoczeniu ruchu ludowego w 1931 znalazł się w szeregach Stronnictwa Ludowego, gdzie zasiadał w radzie naczelnej. Nie godząc się na bojkot wyborów, wystąpił z SL w 1935. W 1933 roku za udział w strajkach chłopskich został aresztowany. W 1938 został członkiem Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego. W latach 1938–1939 zasiadał w Senacie V kadencji, pełniąc funkcję wicemarszałka izby. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 10 września 1939 przez Gestapo, a 21 października 1939 zastrzelony w okolicach Groß Köris^[5].

Pochowany w Berlinie na Parkfriedhof (Cmentarz Parkowy) (kwatera ofiar II wojny światowej, U3, rząd 10).

Odznaczenia

• 16 lipca 1932 – Krzyż i Medal Niepodległości za zasługi w walce o niepodległość Polski
• 1937 – Srebrny Krzyż Zasługi za działalność społeczną^[6]
• 2019 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi na rzecz integracji oraz rozwoju środowisk wiejskich i spółdzielczości rolniczej, za działalność państwową, samorządową, publiczną i społeczną^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia Powszechna PWN, tom 4
• Dorota Mycielska, Jarosław Maciej Zawadzki: Senatorowie zamordowani, zaginieni, zmarli w latach II wojny światowej. Wyd. IV. Warszawa: 2009, s. 51. ISBN 978-83-60995-30-3. (pol.).
• Antoni Mieczkowski, Błażej Stolarski 1880-1939. Życie. Działalność. Poglądy., UMCS, 1998.

Linki zewnętrzne

• Remigiusz Okraska, Pługiem i piórem
• Publikacje B. Stolarskiego w zbiorach Biblioteki Narodowej – wersja cyfrowa na Polona.pl