Antonio Agliardi

Antonio Agliardi
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

4 września 1832
Cologno al Serio

Data i miejsce śmierci

19 marca 1915
Rzym

Miejsce pochówku

Campo Verano

Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania

1908–1915

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

22 grudnia 1855

Nominacja biskupia

23 września 1884
tytularny arcybiskup Cesarea di Palestina

Sakra biskupia

12 października 1884

Kreacja kardynalska

22 czerwca 1896
Leon XIII

Kościół tytularny

Ss. Nereo e Achilleo
S. Lorenzo in Damaso
biskup Albano

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

12 października 1884

Konsekrator

Giovanni Simeoni

Współkonsekratorzy

Domenico Jacobini
Camillo Santori

Konsekrowani biskupi
Nicolaus Maria Pagani 25 października 1885
Francesco Pozzi 13 lutego 1887
George Porter 27 lutego 1887
Bernhard Beiderlinden 27 lutego 1887
Giacinto Arcangeli 8 grudnia 1898
Pietro Berruti 8 grudnia 1898
Paolo Marco Tei 20 listopada 1904
Achille Quadrozzi 20 listopada 1904
Bernhard Eduard Christen 14 czerwca 1908
Luigi Fantozzi 12 września 1909
Pedro Armengol Valenzuela Poblete 24 lipca 1910
Paolino Giovanni Tribbioli 4 maja 1913
Basilio Pompilj 11 maja 1913
Francesco d’Errico 25 października 1914
Współkonsekrowani biskupi
Franz von Sales Maria Doppelbauer 10 marca 1889

Antonio Agliardi (ur. 4 września 1832 w Cologno al Serio, zm. 19 marca 1915 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego, kardynał.

Uzyskał doktorat utroque iuris z prawa cywilnego i kanonicznego. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 (lub 24) grudnia 1855 w Rzymie. W latach 1877-1884 profesor teologii moralnej na Papieskim Ateneum "De Propaganda Fide". Był też minutantem w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.

23 września 1884 otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Cesarea di Palestina i skierowany do Indii jako delegat apostolski. Sakry udzielił mu kardynał Giovanni Simeoni. W 1887 został prosekretarzem w Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła. Rok później był już sekretarzem tejże dykasterii. 9 kwietnia 1889 mianowany nuncjuszem w Bawarii, po czterech latach skierowany został do Austro-Węgier. Kreowany kardynałem prezbiterem na konsystorzu z 22 czerwca 1896. Od marca 1898 do czerwca 1899 pełnił obowiązki kamerlinga. 14 grudnia 1899 podniesiony do rangi kardynała-biskupa Albano. W 1903 mianowany następcą zmarłego kardynała Lucido Parocchi w Kancelarii Apostolskiej. Był odtąd Wicekanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego. W 1908 tytuł ten zmieniono na – Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego. Funkcję tę pełnił do swej śmierci. Brał udział w konklawe 1903 i 1914 roku. Zmarł około godziny 20.30 w piątek 19 marca 1915. Ciało zostało złożone w kaplicy Don Colombo w Osio di Sotto, według ostatniej woli zmarłego.

Bibliografia

  • Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
  • Catholic-Hierarchy
  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
do 1378
Schizma
Obediencja rzymska (1378-1415)
  • Renoul de Monteruc (1378-1382)
  • Francesco Moricotti (1382-1394)
  • Bartolomeo Francesco de la Capra (1394-1405)
  • Angelo Acciaioli (1405-1408)
  • Niccolò de Vincione (1409-1413)
  • Rotherius de Balhorn (1413-1415)
Obediencja awiniońska (1378-1423)
  • Jacques de Mantenay (1385-1391)
  • Jean de Brogny (1391-1408)
  • Jean de Costa (1408-1409)
  • Guigo Flandrin (1409-1418)
Po Soborze w Pizie (1409)
Kardynałowie kanclerze 1908-1973
  • ISNI: 0000000061330047
  • VIAF: 56602803
  • LCCN: no2019049872
  • GND: 116256621
  • BnF: 11282946k
  • SBN: SBLV186825
  • Open Library: OL2062392A