Światowy Związek Polaków z Zagranicy
Światowy Związek Polaków z Zagranicy (Światpol) – organizacja utworzona latem 1934 r. na II Światowym Zjeździe Polaków z Zagranicy w Warszawie w celu utrzymania więzi kulturalnych Polonii z Polską i w celu włączenia Polonii w działania na potrzeby państwa polskiego i popierania polityki rządu.
Charakterystyka
Organem prasowym było czasopismo „Polacy Zagranicą”. Siedziba ŚZPZ znajdowała się w Warszawie[1]. Organizacja była kierowana do wybuchu II wojny światowej przez Władysława Raczkiewicza (późniejszego prezydenta na uchodźstwie)[potrzebny przypis]. Podczas II wojny światowej ŚZPZ działał nielegalnie, po wojnie nie wznowił działalności[1].
Związek podkreślał konieczność zachowania lojalnej postawy wobec ich krajów zamieszkania i koncentrował się głównie na podtrzymaniu wszelkiego rodzaju działań kulturalno-oświatowych. Inicjował ponadto zakładanie polskich szkół, bibliotek, zespołów sportowych czy towarzystw śpiewaczych oraz organizowanie kursów oświatowych, które wspierał finansowo.
Z jego inicjatywy odbywały się coroczne spotkania przedstawicieli organizacji polonijnych i – chociaż organizowane rzadziej – polonijne igrzyska sportowe oraz zjazdy zespołów artystycznych (np. chórów).
Ostatnim żyjącym członkiem tej organizacji był Władysław Zachariasiewicz, urodzony w 1911.
Członkowie
Z tym tematem związana jest kategoria: Członkowie Światowego Związku Polaków z Zagranicy.
