Max Bennett

Max Bennett
Max Bennett in 1976
Algemene informatie
Geboren 24 mei 1928
Geboorteplaats Des Moines
Overleden 14 september 2018
Overlijdensplaats San Clemente (Californië)
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Genre(s) jazz
Beroep muzikant
Instrument(en) basgitaar, contrabas
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Max Bennett (Des Moines, 24 mei 1928 - San Clemente, 14 september 2018)[1][2][3][4] was een Amerikaanse jazzbassist en sessiemuzikant.

Carrière

Zijn eerste professionele optreden was met Herbie Fields in 1949 en daarna speelde hij met Georgie Auld (1949), Terry Gibbs en Charlie Ventura (1950/1951). Hij diende in het leger tijdens de Koreaanse Oorlog van 1951 tot 1953 en speelde daarna met Stan Kenton, voordat hij naar Los Angeles verhuisde. Daar speelde hij regelmatig in het Lighthouse Cafe met zijn eigen ensemble en begeleidde in de jaren 1970 de zangeressen Peggy Lee, Ella Fitzgerald, Joni Mitchell en Joan Baez. Hij nam ook op met Charlie Mariano, Conte Candoli, Bob Cooper, Bill Holman, Stan Levey, Lou Levy, Coleman Hawkins en Jack Montrose.

Bennett nam vanaf eind jaren 1950 op onder zijn eigen naam en deed naast jazz ook veel werk als componist en studiomuzikant. Vaak geassocieerd met The Wrecking Crew, trad hij op op vele platen van The Monkees en The Partridge Family.

In 1969 was Bennett de belangrijkste bassist van Frank Zappa's Hot Rats-project. Hij speelde ook op latere Zappa-albums zoals Chunga's Revenge.

Zijn studiowerk omvatte ook bas op de Lalo Schifrin-soundtrack uit 1969 van de film Bullitt uit 1968, evenals Greatest Science Fiction Hits Volumes 1-3 met Neil Norman & His Cosmic Orchestra[5].

In 1973 voegden Guerin en Bennett zich bij L.A. Express van Tom Scott[6], naast Joe Sample[7] en Larry Carlton[8]. Na het opnemen van hun gelijknamige debuutalbum, diende het jazzfusionkwintet als kernband voor Mitchells Court and Spark (1974). Een daaropvolgende iteratie van de band (inclusief gitarist Robben Ford[9] en pianist Larry Nash[10]) ondersteunde Mitchell tijdens de live Miles of Aisles (1974) en nam twee smooth jazz-albums op voor Caribou Records na het vertrek van Scott in 1976. Na de ontbinding van de band formeerde Bennett zijn eigen band Freeway. Hij bleef optreden met zijn laatste band Private Reserve tot aan zijn dood in 2018.

Overlijden

Max Bennett overleed in september 2018 op 90-jarige leeftijd.

Discografie

  • 1953: Charlie Mariano: Charlie Mariano (Bethlehem Records)
  • 1957: Lou Levy Trio: A Most Musical Fella (RCA Victor)
  • 1958: Ella Fitzgerald: Ella in Rome: The Birthday Concert (Verve Records, 1988)
  • 1959: Terry Gibbs: Dream Band (Vol. 1) (Contemporary Records)
  • 1960: Coleman Hawkins: Bean Stalkin’ (Pablo Records, 1988)
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ (en) Kevin Johnson, In Memoriam: Max Bennett. No Treble (16 september 2018). Geraadpleegd op 09-02-2022.
  2. ↑ (en) Max Bennett. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  3. ↑ (en) Max Bennett. Musician Biographies (3 september 2021). Geraadpleegd op 09-02-2022.
  4. ↑ (en) Metason, Max Bennett. ArtistInfo. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  5. ↑ (en) Neil Norman And His Cosmic Orchestra. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  6. ↑ (en) Tom Scott. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  7. ↑ (en) Joe Sample. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  8. ↑ (en) Larry Carlton. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  9. ↑ (en) Robben Ford. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  10. ↑ (en) Larry Nash. Discogs. Geraadpleegd op 09-02-2022.
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Max Bennett (musician) op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Bibliografische informatie